Reisverhaal «zuiden van West-Victoria»

Australië | Australië | 6 Reacties 07 November 2014 - Laatste Aanpassing 08 November 2014

de zuidkust van West-Victoria

In het westen van de staat Victoria volgen we de weg die zo dicht mogelijk bij de kust ligt.  
Het regent af en toe en de wind waait hevig. De wolken gaan van wit via grijs naar zwart en drijven snel over het land.  Typisch weer voor deze regio, zo blijkt.  Misschien is het hier nu overdag wel kouder dan in België...
De zuidkust gaat steeds verder zuidelijk, ten opzichte van Adelaide zijn we al bijna 5° zuidelijker.
Zuidelijker heeft hier dezelfde betekenis als bij ons "noordelijker".  Het betekent verder van de evenaar weg en bijgevolg ook kouder.

Hier en daar is er een kaap, een stukje land dat in de Zuidelijke Oceaan uit steekt.

De eerste is Cape Bridgewater, een kaap op een hoge klif, de hoogste van Victoria.  
Langs de westelijke zijde van de kaap beukt het water op de klif, water dat rechtstreeks komt van Zuid-Amerika!

Cape Bridgewater

het oceaanwater spuit extra omhoog door de blowholes, gaten in de rots waardoor het zeewater omhoog gestuwd wordt

Een volgende kaap is Port Fairy.  Deze plaats ligt echter meer beschut omdat ze iets minder zuidelijk ligt.  

Port Fairy was een van dé havens waar walvisjagers terug aan land kwamen met hun enorme buiten.  Ze hebben de walvisvangst verder gedaan tot al de Zuidkapers, de walvissen die hier voorkwamen, verdwenen waren.  Wat later is er een moratorium op de walvisvangst gekomen en Australië heeft dat mee ondertekend. Nu komen walvismoeders kalveren in het najaar (april) en zijn de moeders met hun jongen te zien tot ongeveer half oktober.  Wij hebben deze dieren in Hermanus in Zuid-Afrika, goed kunnen bewonderen.

In Port Fairy staat een aantal huizen en gebouwen uit de 19de eeuw.

de veilig beschutte binnenhaven van Port Fairy

enkele huizen uit de 19de eeuw

het Caledonian hotel-restaurant-cafe, volgens onderstaand bord, het oudste van de staat

Op onze wandeling door het stadje begint het te regenen en gaan we in een oud hotel het café binnen.  Overal zitten er mannen, aan de muren hangen computer- en TV-schermen

blijkbaar zijn de mensen verzot op paardenkoersen, en in het bijzonder op het bijhorende gokken.  Ze zitten met kranten waar de lijsten van de meerennende  paarden vermeld zijn.  Om de haverklap gaat iemand bij de kassa geld afgeven, af en toe loopt er iemand vreugdevol naar diezelfde kassa om geld te incasseren

11 dollar voor 2 pintjes in het gokcafé

Dichtbij is er het eiland Griffiths waar pijlstormvogels broeden.  Stel je voor, deze vogels vliegen vanaf de Beringstraat in september helemaal hierheen.  Ze nesten hier, kweken hun jongen en in april vertrekken de ouders terug naar het hoge noorden, de jongen achterlatend in het nest.  Omdat de jongen geen voedsel meer krijgen verlaten ze moeizaam het nest, ze hebben voordien immers nooit gevlogen.  En, niet te geloven, na 14 dagen vertrekken ook zij, richting Beringstraat of Kamtsjatka waar ze 14 dagen na hun ouders aankomen.

bij een wandeling 's avonds zien we veel nesten van de Dunbekpijlstormvogel (Ardenna tenuirostris).  Er liggen ook enkele resten van dode vogels die van uitputting zijn gestorven.  We blijven tot bijna duister, maar de vogels keren nog steeds niet terug.  Meestal komen ze slechts bij duisternis terug naar hun nesten

op het eilandje staat er eenzaam een vuurtoren, de vreselijke stormen trotserend

Grampians nationaal park

Vanaf Port Fairy ligt "the Grampians" nationaal park zo een 150 km het binnenland in.  Het park is vrij uitgestrekt, zo een 1680 vierkante km, iets meer dan 1/20ste van België.

Net voor het park is er een dorpje, Dunkeld, waar we even binnen gaan bij de toeristische dienst.  Het is zondag, maar dat is voor de dame  hier geen probleem.  Net zoals overal in dit land, worden de toeristische diensten bemand door vrijwilligers.
Hier zien we een leuke kaart om het verschil in oppervlakte tussen Europa en Australië weer te geven.

Vorig jaar zijn hier 209 Belgen langs gekomen, wat voor ons kleine landje een groot aantal is, als we het vergelijken met veel grotere landen.

We weten al enkele dagen dat dit weekend voor de inwoners van Melbourne een lang vrij weekend is.  Tijdens de eerste dinsdag van november immers is er de Melbourne Race Cup, Waregem koerse in het groot (voor de niet-insiders, Waregem koerse is een reeks paardenkoersen, gehouden tijdens de eerste dinsdag van september waarbij Willy Naessens dé grote volksman is en de dames een  om te origineler hoofddeksel dragen).  In Melbourne wordt er dan op maandag veelal de brug gemaakt zodat de mensen 4 dagen vakantie hebben en de stad uit trekken.  Er is dan in de gehele omgeving geen enkele vrij overnachtingsplaats te vinden.
We zien op internet dat de campings in de Grampians geen vrij plaats meer hebben, desondanks wagen we het er toch maar op, met in het achterhoofd de mogelijkheid om 40 km verder een vrije plaats te vinden.  De receptioniste echter zoekt om ons toch een plaatsje te geven, want anders vinden we nergens iets... .  En ze vindt een plaats die geen plaats is (lees die geen officiële plaats is).  We staan er goed voor de nacht.

Op de camping zien en horen we kaketoes.  Gelukkig slapen ook zij 's nachts.

deze kaketoe met een lange bek (Cacatua tenuirostris) heeft geen Nederlandse naam

's Morgens zit een groot aantal Grote Geelkuifkaketoe op het gras van de camping voedsel te zoeken

De Grampians is een ruw bergachtig gebied met mooie wandelingen en grootse uitzichten.  Ook klimmers vinden er hun gading op de talrijke klimroutes.

al de bergen in het park hebben een langere en zachtere helling naar het westen en lopen erg steil af naar het oosten. Namen als Mount Abrupt, Mount Dificil,... worden hier aan de bergen gegeven

In januari 2014 is door een blikseminslag, een groot stuk van het noordelijke park opgebrand.  Een klein deeltje ervan is nu pas heropend.  We zien dat de brand hevig is geweest, heel wat bomen zijn volledig verkoold.  

Door de brand echter wordt de bodemvegetatie opgeruimd en is er kans voor andere planten om op te schieten.  

Sommige  planten hebben een brand nodig om een nieuwe cyclus te kunnen starten.

Xanthorrhoea australis , vrij vertaald als kangoeroestaartboom, is een plant die van oorsprong enkel in Australië voorkomt.  Ze herstelt zeer snel na een brand waarbij de nieuwe bladeren ontspringen aan de verkoolde stam.  De staart bestaat uit ontelbare witte bloemen die bezocht worden door de nectaretende possum, insecten en nectaretende vogels

deze planten hebben een brand nodig om zichzelf te vernieuwen

in het park komen 970 plantensoorten voor, waarvan 20 endemisch (soorten die enkel hier voorkomen)

ook hiervan is de naam niet terug te vinden

Wij wandelen en bezoeken de meest bekende plaatsen in het park, ze liggen allemaal vrij centraal.

op de MacKenzie rivier komen de Fish watervallen voor,

evenals de MacKenzie watervallen.  Dit zicht is van bovenaf genomen, beneden staan er mensen

de Balconies, een uitzichtpunt aan de oostelijke zijde van de bergen, dus steil naar beneden

een vergezicht vanaf een ander uitzichtpunt op het grote stuwmeer aan de rand van het park

de tocht naar de Pinnacles gaat door een rosachtig gebied en een belangrijk deel van het pad isgewoon  rots

Na de regen van gisteren zijn er plassen op sommige plaatsen op de rotsen.  Zwaluwen komen hier drinken.

Welkomzwaluw (Hirundo neoxena neoxena)

de Pinnacles vormen rotsmassa's die steil aflopen richting oosten.  Deze wandeling is de mooiste in het Grampians N.P.

Great Ocean Road
Langs de zuidkust van Victoria is het landschap bijzonder.  Een gedeelte van de kust bestaat uit kalkrotsen, met hier en daar een strand(je).  De kalkrotsen verweren door het zoute zeewater en de golven.  Voor een ander gedeelte is er op de steile wand een weg uitgehouwen.  Dit gebeurde door Australische soldaten die tijdens WO I aan vrijwillig aan Britse zijde hebben meegestreden.  Als ze terug kwamen naar Australië was de staat verplicht hen werk te geven.  Met een pikhouweel hebben deze mannen tussen 1919 en 1932 een weg gemaakt op de steile rotsen. 

We starten de Great Ocean Road, die volgens Austraische bronnen, de mooiste kustweg ter wereld is, in het westen, in Warrnambool.  

Het deel van de weg tot Apollo Bay komt hier en daar aan de kust, maar gaat op andere plaatsen het binnenland in.
Warrnambool ligt midden in een gebied met veel weideland en vee.  Op dit moment liggen op vele weiden rollen met voordroogkuilgras, voedsel voor het vee als er te weinig gras zal zijn tijdens drogere of koudere perioden.
Een eindje voorbij Warrnambool is er een groot zuivelbedrijf.  De melk van 600 boerderijen in de (wijde) omtrek wordt opgehaald, zo een 900 miljoen liter per jaar.  In dit zuivelbedrijf wordt er kaas en boter bereid.

een affiche van het bedrijf van weleer

het moderne zuivelbedrijf van Warrnambool, dat kaas naar Azië en Europa exporteert

de vrachtwagens die gebruikt worden om de melk op te halen moeten heel wat afstand afleggen en hebben daarom een grote tankinhoud

Een bezoek aan de zuivelfabriek kan niet wegens hygiënische normen.  Er is wel een museumpje, een kaasproeverij en -winkel en een restaurant.

een toestel dat al vrij vlug na de oprichting van de zuivelfabriek werd gebruikt is er één om het vetgehalte van de melk te bepalen.  Hoe hoger het vetgehalte, hoe meer de melkveehouder per liter betaald kreeg.  
Deze techniek bleek zeer juist te bepalen, maar zeer eenvoudig uit te voeren

naast eigen kaas wordt er o.a. ook Belgische chocolade verkocht!

overal begint de verkoop voor kerst al op gang te komen, met sneeuwmannetjes (hier is kerst in volle zomer!)

Het eerste uitzichtpunt langs de Great Ocean Road is "Bay of Island Coastal Park".  Net zoals bij elk van de volgende uitzichten is er een goed aangelegde parking, wandelwegen en uitkijkplatforms.

het water van de oceaan is zo klaar en helder dat we ook de rosformaties onder water kunnen zien

De "Bay of Martyrs" geeft dan weer een ander beeld.

enkele planten welke hier groeien

en bloeien

Om "the Grotto" te zien daalt men best 75 treden af.  Het water onder deze boog is zoet water, de kom waarin het water staat ligt een heel eind boven het zeeniveau.

De "London Bridge" bestond uit 2 bogen, uitgesleten door het zeewater.  de ene boog echter is ingestort.  Ooit zal de andere ook instorten en dan blijven er enkel nog 2 zuilen over, die na verloop van tijd ook door de oceaan zullen kapot geslagen worden.  Men berekent hier dat de oceaan 1m land inneemt op 20 jaar!

London Bridge zoals te zien was voor 15  januar 1990

en wat er nu van overblijft

onderweg zien we een giftige adder over het pad kruipen

"The Arch"  ligt een eindje verder.

zicht op de kust en de gelaagdheid van het gesteente

"Loch Ard Gorge" kent dan weer een stukje tragische geschiedenis.  
Net zoals ten zuiden van Vuurland in Zuid-Amerika, en ten zuiden van Zuid-Afrika, zijn ook hier heel veel schepen in het verleden vergaan.  Een stuk van deze kust noemt men ook wel "Shipwreck coast" omdat hier zovele honderden vergane scheepswrakken liggen.  een deel ervan is opgeruimd, van andere heeft men slechts een deel terug gevonden.
Bij Loch Ard Gorge is er een schip vergaan met veel vracht en enkele Ierse/Engelse families die met hun hele hebben en houden naar Australië emigreerden.  

afbeelding van het schip Loch Ard

Het schip was 3 maanden onderweg toen het in 1 juni 1878 bijna aan wal ging in het zuiden van Australië.  Die avond was er feest, een soort afscheidsfeest.  Het was erg mistig en door de storm werd het schip op de klippen bij Loch Ard Gorge gesmeten.  De zeilen werden neergelaten, de ankers uitgeworpen, alles om de boot te stabiliseren.  Niets hielp en spoedig kapseisde het.

Twee mensen overleefden, één iemand  van de bemanning die zich een hele tijd heeft vastgehouden aan een reddingssloep, en een meisje van 18 die ergens aan de takken van de bomen in de kloof hing.  De jongen heeft haar gered en is nadien hulp gaan inroepen.  Hij werd nadien als held uitgeroepen.

Loch Ard Gorge waar de jongen het meisje in veiligheid bracht

Het meisje is na enkele maanden terug naar haar thuisland vertrokken.  In dit vreemde land kende ze niets of niemand.  Nooit hebben beiden nadien nog contact gehad.

Op een nabije kerkhof zijn de lichamen van de (slechts) 4terug  gevonden overledenen begraven.  

nu ziet de zee er vredig uit, maar tijdens de stormen in de 19de eeuw zijn hier vele honderden schepen tegen de klippen geslagen.  Van 2 wrakken zijn er nog ankers te zien (niet op deze foto)

Het toeristische hoogtepunt van de Great Ocean Road is "Twelve Apostels".  Hier stonden 9, geen 12, zuilen in kalksteen overeind.  In 1997 is een van deze zuilen omver gevallen, zodat er nu nog 8 apostels overblijven.

2 van de 9 apostels op de achtergrond

de andere 6, en de laatste ligt afgebroken

Op deze plaats is er een bezoekerscentrum met eetgelegenheid en een grote parking.  Busladingen vol mensen worden hier afgezet.  Mensen die er geld voor over hebben, kunnen hier een helicoptervlucht maken boven de "twelve apostels".  We zien dat de Aziaten, vooral Chinezen, rijtje staan te schuiven aan de kassa van het helicopterbedrijf.

Verder oostelijk verlaat de weg de oceaan tot in Apollo Bay, voor ons een overnachtingsplaats.

Vandaag, eerste dinsdag van november is er de Melbourne Race Cup.  Er zijn verschillende wedrennen, maar de voornaamste, de Race Cup, vindt plaats om 14u.  In heel het land steeg de Race Cup-spanning.

Vele mensen kijken TV en hopen geld te verdienen bij de bookmakers.  Wat gebeurt er echter?  Het Japanse paard dat favoriet was, doet het helemaal niet goed, en valt na de koers dood, hartinfarct.  Ook vorig jaar is er een paard dood gevallen tijdens of kort na de koers.  Dat zorgt voor hilariteit, en grote winst bij de bookmakers.  De ene zijn dood is de andere zijn brood ...

de favoriet (het paard), als laatste geëindigd en daarna gestorven aan een hartinfarct

Later op de avond breekt  ook nog het paard dat de zevende plaats haalde, zijn poot. De veearts geeft het een spuitje zodat er 2 dode paarden bij deze rennen zijn.  Een zwarte dag voor de Melbourne Cup Race.

Het oostelijk deel van de Great Ocean Road, van Apollo Bay tot Torquai is verschillend van het westelijk deel.  De bodemgesteldheid (of rotssamenstelling) is anders waardoor en als het ware een gebergte tot aan de oceaan komt.  Hier loopt de weg over bijna het volledig traject langs de oceaan.
De eerste halteplaats is Kenneth River.  Hier staan zeer veel eucolyptusbomen, van het soort dat als voedsel dient voor de koala.  We slaan een zijweg in en al spoedig zien we er een in een boom zitten slapen.

terwijl hij of zij met de ogen dicht zit te slapen, beweegt het dier en krabt het zich overal met zijn of haar scherpe nagels

In dit gebied zitten ook enkele zeer mooie vogelsoorten.

Australische Koningsparkiet (Alisterus scapularis), hier het mannetje.  Bij het wijfje is de borst wat groener

Manengans (Chenonetta jubata)

Grote Geelkuifkaketoe (Cacatua galerita)

Pennant-Rosella (Platycerus elegans)

Als we toe komen staat er een jong koppel met vogelzaad in de handen. De vogels komen dan zomaar naar hen toe.  Ze geven wat vogelzaad aan Stephan en ook bij hem komen de vogels.

Ik heb zelfs niet in mijn handen en er komt er al één op mijn arm zitten

Zoals op elke plaats in Australië waar toeristen komen en er een parking is, zien we ook hier het bord om te waarschuwen links te rijden

Hier en daar zijn er plaatsen waar een mooi uitzicht is op de kust

de lijn die een eindje boven het water loopt, is de weg

langs de weg zien we plots ook een koala in een boom zitten.  Deze is wakker en kruipt hoger op eucalyptusblaadjes te plukken en op te eten.  Het dier kruipt zelfs op dunne takken, waarschijnlijk weegt het niet zo veel

Een eindje verder is Lorne. Hier waait het steeds en daardoor is de plaats geliefd bij surfers.
Lorne is een klein stadje met enkele oude en vooral veel moderne gebouwen.  Er staan veel appartementen leeg.

Great Pacific Hotel in Lorne

voor de kust ligt het vol met ondiepe platen gesteente.  Verderop zijn er sterke onderstromen, gevaarlijk zowel voor zwemmers als voor schepen die langs de kust varen

Bij Aireys Inlet is er het Split Point Lighthouse, een vuurtoren gebouwd in 1891.  Hij staat tussenin 2 vuurtorens die op een sterk zuidelijk uitstekende kaap liggen.  Deze is later gebouwd  omdat er nood was wegens zovele vergane schepen.

Bij de toren staan er enkele cottages en stallen.  In de gebouwen woonde en woont de vuurtorenwachter.  de stallen waren nodig voor de paarden, want tussen 1892 en 1920 was er geen weg naar hier, het transport gebeurde over bijna onbestaande landwegen

De deur is open, we gaan binnen en een dame wil ons wel een rondleiding geven.  De kostprijs is lager dan deze die aangeduid is.  Ze vertelt ons heel wat over de geschiedenis.  De reden waarom er zoveel schepen gestrand zijn langs de kust is er doordat vele boten (in de jaren 1800) ergens langs de kust aan wal moesten gaan.  In Australië lagen er toen helemaal geen wegen.  In het land waren er boerderijen, of braakliggende grond.  Voor dat laatste werden immigranten aangevoerd, voor het eerste werd alles wat nodig was op de boerderij per schip aangevoerd, de productie werd weer per schip afgevoerd.  Schepen moesten dus relatief dichtbij land komen, het anker uitgooien en dankwamen de mensen met een kleiner bootje aan wal.   Door de sterke onderstromingen echter werden schepen dikwijl op de kust (te pletter) gegooid.
's Nachts brande er een vlam die de vuurtoren verlichtte, later kwamen er elektrische lampen, en nu zijn de lampjes electrisch en zeer klein.  Overdag werd met behulp van vlaggen, via een internationale scheepvaartcode een boodschap of een waarschuwing gegeven aan de schepen.  Schepen konden ook signalen uitzenden als zij in gevaar waren.  dan werd er vanaf de vuurtoren een soort raket afgevuurd, waaraan een lang touw hing met een soort harnas aan een wiel.  Dat touw moest aan het schip worden vastgemaakt, in het harnas een persoon vastgemaakt en dan werd die aan land getrokken.  Zo kon men, bij nood, toch wel wat mensenlevens redden.

kust ten westen van de vuurtoren, gezien van bovenaf

rots vlakbij de vuurtoren, ook van boven af gezien

boven waait de wind nog wat strakker

Vlakbij het wandelpad naar de vuurtoren zien we de Vuurpijl (Kniphofia uvaria) zomaar in het wild staan

We rijden de Great Ocean Road ten einde en gaan dan verder naar Geelong, niet zo heel ver van Melbourne en tweede grootste stad van Victoria. We overnachten er.

In Geelong is er het Museum van de Wol.
In 1788 werden de eerste schapen in Australië ingevoerd vanuit Engeland.  Voordat echter schapen voor de wolproductie zouden gehouden worden duurde het nog even en werden er telkens nieuwe ingevoerd.
De Corridale en Polwarth schapen dienden zowel voor vlees- als voor wolproductie.  Merino schapen, oorspronkelijk van uit Spanje ingevoerd, maar door allerlei kruisingen en aanpassingen aan het harde leven in Australië, dienen uitsluitend voor de productie van wol.  

een afbeelding van het Corridale schaap, dik verpakt in zijn wol

Sinds de 19de eeuw domineerde de wolproductie de economie, de landbouw, de immigratie en de wol-bekendheid.  Sinds 1830 was Geelong het centrum in deze regio voor de schapenteelt, de opslag en verzending, de behandeling van de wol en het onderzoek naar fijnere wolsoorten.  Export gebeurde in het begin vooral naar Engeland en Europa, nu naar overal ter wereld.
Vanaf 1900 werd er in Geelong ook woltekstiel geproduceerd, later ook wollen tapijten.

Aan de achterzijde van deze machine zijn er de vele draden  tot maximaal 8 kleuren

Vanaf 1935 werd de vraag naar fijne wol groter en selecteerde men schapen op dit kenmerk.

De balen met wol werden in de beginjaren met paard en kar vervoerd over bijna onbestaande wegen.  Nu moet het transport per trein of de lange road trains, vrachtwagens met een aantal opleggers gebeuren.

Om de hoeveelheid lucht tussen de wolvlokken drastisch te doen dalen, werd de wol heel sterk samengeperst voordat ze in balen terecht kwamen.  Dat samendrukken gebeurde met een hoge drukpers

 In de  outback was er een teveel aan schapen waardoor de vegetatie en de waterhoeveelheid in de problemen kwamen.  

In 1980 waren er nog 172 miljoen schapen, maar door de aanhoudende droogte is dat aantal ongeveer gehalveerd.  Een aantal jaren geleden produceerde zo een 30.000 boerderijen samen 370.000 ton wol op jaarbasis. 

een kaart van vele jaren geleden (preciese jaartal staat niet vermeld) waarbij elk punt 40.000 schapen en lammeren weergeeft.  We zien hierbij dat de schapenteelt vooral in Victoria en ook in New South Wales (onderaan en rechts) plaats vinden, maar ook in het zuiden van West-Australië

In januar moeten al de schapen geschoren worden.  Op een scherm zien we deze activiteit op een plaats waar 3 miljoen schapen samen komen om de wol te verwijderen.  Hierbij werken vele scheerders mee, aan een hoog tempo.  En een massa bezoekers komt toezien.

Noordelijk van Geelong is er het Serendip Sanctuary, een plaats waar vooral vogels extra aangetrokken worden door de juiste (en originele) vegetatie en voldoende water.  Er zijn ook enkele buideldieren.  Om die te beschermen moet er een grote en elektrische afsluiting rond het gebied geplaatst worden.  De ingevoerde vos heeft zich hier immers goed vermenigvuldigd en kent geen enkele natuurlijke vijand.  De vos is een roofdier en doodt op de boerderijen lammeren, in de natuur kleine en vooral jonge buideldieren.
Men gebruikt ook een gif om vossen te doden, maar dit is helemaal niet selectief, het doordt elk organisme dat het inneemt, en dat op een erg trage wijze.  Planteneters doen er 48u over om te sterven, vleeseters 24.  Maar ook de vogels die zich met de kadavers van deze vergiftigde dieren voederen, sterven aan het gif.
Electrische afsluiting is dus een veel beter middel.

In het gebied is er een uitgestippelde wandeling waarbij we ook in schuilhutten de watervogels kunnen zien, zonder dat zij gestoord zijn.

Hoendergans (Cereopsis novaehollandiae)

Grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus)

wijfje van de Kastanjetaling (Anas castanea)

Ekstereend (Anseranas semipalmata)

de Zwartrugfluitvogel (Gymnorhina tibicen tyrannica) is een soort ekster.  Ze komt overal voor waar we al geweest zijn.  We noemen ze de "wekkervogel" omdat het schel geluid  dat ze produceren dezelfde metaalachtige en indringende klank heeft van een wekker die 's morgens afloopt.  Deze wekker loopt wel bijzonder vroeg af.  De tuut-tuut gaat vier tot tien maal na elkaar, stopt even, begint dan opnieuw.
Ondertussen zijn we er aan aangepast en horen we dat niet meer

de Roodbuikpademelon ( Thylogale billardierii) is een klein soort kangoeroe-achtige

Geelbandral (Hypotaenidia philippensis)

de Uilnachtzwaluw (Podargus strigoides) slaapt de hele dag en  zoekt 's nachts zijn voedsel.  Deze nachtzwaluw slaapt in tegenstelling tot zijn soortgenoten, niet vlak op de grond

Roodrugparkiet (Psephotus haematonotus)

Australische Griel (Burhinus grallarius

Australische Trap (Ardeotis australisch) heeft een soortgenoot in Zuid-Afrika

Werribee is een stadje tussen Geelong en Melbourne.  Het heeft een heel groot park, waar o.a. een oefenbaan is voor ren- en springpaarden, een grote zoo, picknickplaatsen, een sportcomplex en ook een rozentuin.  Die is nu op zijn mooist, dus we kijken rond en snuiven hier en daar de heerlijke rozengeur op.

De rozentuin is prachtig en aangenaam om in te wandelen. De hele rozentuin wordt onderhouden door vrijwilligers, iets wat bij ons onindenkbaar zou zijn.  Er zijn hier blijkbaar heel wat zaken, diensten, werken die door vrijwilligers uitgevoerd worden.  En het is overal met kennis van zaken!

Hiermee hebben we het eerste deel van onze trip door Australië er op zitten.  We vertrokken in Melbourne, maakten een lus eerst noordwestelijk tot Adelaide, dan terug langs de kust tot Melbourne.  
He tweede deel zal oostelijk van Melbourne verlopen, daar liggen de bezienswaardigheden verder van elkaar verwijderd en zijn er ook minder in aantal.