Reisverhaal «5. Copperbelt provincie»
Zambia en zuidelijk Afrika
|
Zambia
|
3 Reacties
07 Oktober 2012
-
Laatste Aanpassing 17 Juni 2013
.jpg)
Op de Great North Road is er bij Kapiri Mposhi een afslag, terug richting noorden, maar nu in de westelijke vleugel van Zambia. Weldra komen we in de Copperbelt provincie. In deze provincie zijn veel metaalertsen te vinden waarbij koper het voornaamste metaal is. Ook Kobalt, zink, lood vanadium en goud worden er opgedolven. Enkele gebieden worden al vele eeuwen ontgonnen. Maar de grote doorbraak kwam er tijdens de eerste wereldoorlog met een grote vraag naar metalen. De prijzen waren hoog. Nadien ging de metaalprijs op en neer. Het grote probleem was (en is nog steeds) de zeer grote afstand tot een haven voor de verscheping van het metaal. Einde vorige eeuw waren de meeste ontginningen geprivatiseerd door verschillende wereldcompanies. China doet uiteraard ook goed mee.
Chinezen beheren de mijnen omdat ze een groeiende nood hebben aan grondstoffen voor hun toenemende bevolking
Als
Hierdoor is er veel werkgelegenheid en wonen er in de Copperbelt provincie veel meer mensen. Er zijn enkele grote steden, die welvarend zijn, alhoewel er ook sloppenwijken te vinden zijn.
De milieuvervuiling is hier groter dan elders.
De eerste grote stad waar we door rijden is Ndola. Het is de tweede grootste stad van Zambia, na Lusaka. In de buitenwijken van de stad komen al de petroleumvrachtwagens uit Tanzania toe. Hier is de enige petroleumraffinaderij van het land. Dit ruikt men duidelijk.
Dan komen we bergen mijnafval tegen met op de achtergrond fabrieken en mijnen.
In Ndola kunnen we terug onze voorraad opslaan. De PicknPay supermarkt heeft een duidelijk groter aanbod dan zelfs in Lusaka. Dan rijden we de stad in, het is onze eerste ervaring in het rijden in een Zambiaanse stad. In de reisgids staat wel een stadsplan, maar in de realiteit is er bijna geen enkel straatnaambord te vinden en bestaan er geen wegwijzers. We vinden uiteindelijk de straat met de banken, want hierna gaan we weer voor een tijdje de natuur in. Om het museum te vinden moeten we de weg vragen. De bewaker raadt ons aan de auto net voor de deur te zetten, want het is niet erg veilig (zoals in alle grote steden). Het museum bevat info over de Copperbelt, veel van die info dateert uit de Noord-Rhodesische tijd! Wat wel bijzonder is, zijn de speeltuigen die (grotere) kinderen hebben gemaakt van allerlei gevonden materiaal. Vooral metaaldraad is hierbij belangrijk. Nog steeds maken de meeste kinderen in dit land hun eigen speelgoed. Aankoop van speelgoed is maar voor de rijkere klasse . Vermits het land maar 4 musea telt, bezoeken we ze als we in de stad komen.
Dan nemen we de weg naar de tweede stad van de Copperbelt: Kitwe. Tussen beide steden is er een autosnelweg, of beter, twee parallelle wegen van telkens 2 baanvakken. Want mensen lopen en fietsen langs deze baan, je kan eender waar oversteken door via de middenberm te rijden en er zijn nogal wat verkoopsstalletjes en ook dorpjes langs deze weg.
In Kitwe is het weer hetzelfde; bijna geen enkele straatnaam en helemaal geen wegwijzers. Na wat verkeerd rijden en vragen komen we uiteindelijk terecht op de weg die naar het westen gaat, richting Kasempe. Om de weg te vragen is het probleem dat er geen enkel dorp of stad langs ligt. We rijden naar Chembe Bird Sanctuary, maar dat is nietszeggend voor de mensen in de stad. De chauffeurs van de kleine busjes in het lokale busstation kunnen ons helpen. De weg wordt geasfalteerd, dus al het verkeer moet over een hobbelige zijweg.
Het Chembe Bird Sanctuary staat goed aangeduid. Ter plekke worden we verwelkomt door een vriendelijke Engels sprekende man die wat mentaal gestoord is. Hij vertelt ons dat het WESCZ, de organisatie die enkele campings en natuurgebieden beheert, al jaren zich niet meer bemoeit met dit gebied. Hoe lang kunnen we natuurlijk niet nagaan, maar het stromende water is er alleszins niet meer en er staan een aantal huisjes al een tijdje onafgewerkt. De man is achtergebleven en onderhoudt het gebied rond zijn, wat men noemt, lodge (het is eerder een krocht). Hij wil zelfs voor ons water uit het meer halen en stelt voor dat we er wat bleekwater in mengen. Nu we zijn op alles voorzien en hebben voldoende drinkwater en ander water mee. De man wordt ook al een tijd niet meer betaald door de organisatie. We geven hem de (lage) prijs die in de reisgidsen vermeld staat en daarvoor is hij een koning te rijk. De plek is wel mooi om te kamperen en ook hier is er een ochtendconcert (vanaf 5u) door de vogels.
We moeten terug over Kitwe om naar Chingola te rijden. De weg hier is slecht, het verkeer is druk (veel vrachtwagens met erts) en volgens de reisgidsen is dit de gevaarlijkste baan van het land voor ongevallen. In Chingola gaan we naar de immigratiedienst om een tweede stempel bij ons visum te krijgen. Het visum wordt weliswaar geleverd voor drie maanden, maar na elke maand moet je even passeren voor een nieuwe stempel. Omdat we over enkele dagen waarschijnlijk niet in een stad zijn, en op 15 oktober het land verlaten, is dat redelijk snel gebeurd, weliswaar na een academisch kwartiertje wachten.
We rijden nu naar het Chimfunshi Wildlife Orphanage. Het project startte in 1983 toen een koppel Engelse boeren een verwaarloosde chimpansee opgenomen hebben en hem groot hebben gebracht. Sindsdien ontfermden ze zich over chimpansees die telkens een trieste tot zeer trieste achtergrond hebben. Sommigen waren een huisdier tot ze te groot werden en in een kleine kooi werden gestopt, of in de natuur werden achtergelaten, anderen moesten in een circus bier drinken en sigaretten roken, nog anderen komen van een zoo die sloot, waarbij de dieren opgesloten werden in een donker hok (voor 5 jaar) en zo verder. Al deze dieren leven nu, in groepen hier op het domein. Ze hebben ook een natuurlijk gebied, weliswaar omheind met een elektrische afsluiting, maar wel voldoende groot. Voor hun voedsel moeten ze steeds naar redelijk ruime kooien komen. Er zijn ondertussen ook wel al wat jongen geboren. We worden verwelkomt in elk van de subgebieden en krijgen heel wat uitleg, telkens door verschillende bewakers.
Omdat we net voor 11u30 toekomen zien we de dieren die nog net buiten zijn en dan binnen komen voor hun middagmaal, in een ander gebied zien we ze binnen, bezig met hun fruit- en groentenmenu, verderop zien we ze weer buiten gaan en in het laatste gebied krijgen ze hun snack.
We zijn in het totaal meer dan 3u privé rondgeleid waarbij we ook de oprichtster ontmoet hebben. Ze wil alle toeristen persoonlijk bedanken voor hun bijdrage.
Vanuit Chingola loopt de weg verder naar het westen via Solwezi. Deze stad ligt niet meer in de Copperbelt provincie, maar ze heeft wel een grote mijn.
De weg loopt verder naar het verre westen van het land, wij slaan echter af richting zuiden.
In Solwezi is het een drukte van belang, het is er zelfs filerijden zoals wij dat in België kennen. Enerzijds is de zoveelste politiecontrole daarvoor verantwoordelijk, anderzijds is het marktdag en dan komen de mensen van einde en ver kopen en verkopen. In de supermarkt is het alsof er een plundering is geweest. Gelukkig hebben we enkel wat verse voedingswaren nodig. Maar ook de bakkerij in de supermarkt, evenals één van de 2 in het stadje zijn om 11u al helemaal uitverkocht.
Bij de politiecontroles is het praktisch altijd even goedendag zeggen, en soms krijgen we de vraag vanwaar we komen of waar we naartoe gaan.
De weg naar het zuiden eindigt in Kasempa. Van hieruit trekken we woensdag 3 oktober het Kafue Nationaal Park in.
Alhoewel we overal in het land de hoge termietenheuvels en de schouwen van hun burchten zien, is het landschap van het laatste stuk weg wel heel erg getekend door de werking van de termieten.
In Kasempa is er geen camping, enkel een paar zeer simpele lodges. Bij één is de tuin redelijk en vragen we ons tent te kunnen opzetten. Geen probleem! We zijn echter wel een attractie, er komen wat mensen naar ons kijken. Als de jonge mama’s met kindjes komen vraag ik of er een foto mag genomen worden. En dat is evenmin een probleem. Als de mensen nadien op het schermpje zichzelf en hun baby zien, is er altijd veel plezier.
