Reisverhaal «8. Zuid Chile»
Argentinië en Chile
|
Chili
|
1 Reacties
05 April 2012
-
Laatste Aanpassing 04 Juni 2012
We zijn op 1 dag door Vuurland gereden omdat er nergens een plaats is om rustig te overnachten. We nemen nog de ferry (zoals bij de heenrit) en in Punta Delgada aan de overzijde, bij de vuurtoren is er veel ruimte om te overnachten. Dit is in feite grondgebied van de dienst havenkapitein. Hij komt even kijken en OK, het is hier veilig, we mogen gerust blijven. Hier langs de straat overnachten ook heel wat vrachtwagens of wachten ze op de ferry. Er is een eetgelegenheid met zeer net sanitair dat we ook kunnen gebruiken.
We rijden verder naar Punta Arenas, de grootste echte zuidelijke stad van Chile. Een beetje wedijver met Ushuaia is er wel. Ushuaia is veel mooier gelegen, hier zijn er zeer mooie art deco paleizen van de schapenbarons (eeuw geleden). Ook het kerkhof is een villawijk. En nu, op palmzondag, lopen er veel mensen met een palmtak rond.
Van hieruit is er een weg die verder zuidelijk loopt en bijna het meest zuidelijke punt van het vaste land van Amerika bereikt. Het laatste stuk zou men moeten wandelen. We komen hier op 53°50’ zuiderbreedte.
Mooie omgeving hier, ook weer met de Nothofagus. Klimaat, topografie en waterbevoorrading zijn ietwat gelijk lopend met deze van het Ushuaia gebied. Punta Arenas geeft uit op het straat van Magelhaen. Het is een van de weinige havens in Chili die niet aan de Pacifische kust liggen. Hier zien we de gans (Chloeophaga hybrida), die het symbool is van het NP Tierra de Fuego, maar die daar niet te zien was. De dieren zijn met uitsterven bedreigd, ze leven van de kelp, een grote wiersoort die hier in de zee bij de kust voorkomt. De mannetjes zijn spierwit, de wijfjes mooi gekleurd.
Er is hier ook een fort (Fuerte Bulnes) gerestaureerd. Op die plaats zijn voor het eerst Chilenen van het eiland Chiloë aan land gekomen op bevel van de president Bulnes. Hiermee maakte Chili zijn rechten op de straat van Magelhaen hard. Volgens een reisgids zouden hier een korte tijd later Fransen aan wal gekomen zijn, verdreven door de Chilenen, en zijn de Fransen verder gevaren en hebben ze Tahiti ingenomen. Dat verhaal van de Fransen heb ik nergens anders gelezen, dus wat is het waarheidsgehalte?
We kamperen op een gebied van een estancia langs deze zuidelijke weg. Mooie wegwijzers op het domein, mooi gebouw dat in de zomer dienst doet als restaurant, mooie kinderspeeltuigen, maar het woonhuis van de mensen is een onvoorstelbaar klein en zeer miniem ingericht gebouwtje. Ze kweken stieren, paarden en lama’s. Als ik ’s avonds langs het huisje voorbijkom (op weg naar het sanitair) zie ik de twee jongen zitten bij kaarslicht. Nochtans is er overal wel een schakelaar en lampen! In feite betalen we hier veel voor wat het aanbod – in vergelijking met de andere campings in Chili - maar als je ziet dat de mensen leven zonder gas (koken, warm water), zonder stroom (dus niets van communicatie, basiscomfort) dan zal dit bedrag er misschien voor zorgen dat er ergens iets meer kan. De site ligt mooi, het is er erg rustig. De tent heeft bij het opzetten kunnen drogen, ’s nachts weer een klein buitje, maar ’s morgens kunnen we droog inpakken.
De rit naar het noorden, naar Puerto Natales, verloopt de ganse tijd in de regen. Ook in het stadje regent het. We kamperen in de tuin van een hostal, dit is een officiële camping. We wandelen na de inkopen nog wat rond in het stadje. Hier is het ene hostal naast het andere, tussenin restaurants, wifi-café’s, en vooral adventure-kantoren. In Puerto Natales lopen nog meer toeristen rond dan in Ushuaia, vooral jonge mensen. We zijn hier immers aan de voet van het op één na grootste natuurpark van Chili, maar wel veel beter te bezoeken dan het grootste. Het Nationaal Park Torres del Paine is super toeristisch. Blijkbaar moet men voor een slaapplaats in Puerto Natales of in het park in januari en februari, tijden vooraf reserveren. Nu is dit niet meer nodig, de capaciteit is groot en voldoende.
De camping is klein, ’s avonds zitten we in het hostal waar de kachel brandt. In het park kan men korte tochtjes maken, maar ook zeer zware, van 2 tot 10 dagen. In dit park heeft in december 2011 en januari 2012 een grote brand gewoed, waarschijnlijk veroorzaakt door een toerist die zich niet aan de regels hield over het verbod om enkel vuur te maken daar waar het uitdrukkelijk toegelaten is.
De weg naar de westelijke toegang tot het park bestaat uit niet zo een goede ripio. De weg komt langs de Cueva de Milodon. De milodon was een soort grote beer die 10.000 jaar geleden is uitgestorven. Hier leefden ook mensen vanaf (vermoed men) 12.000 jaar geleden. Verder langs de weg krijgt men mooie uitzichten op de bergen en gletsjers van het park. Gelukkig zijn de wolken wat opgetrokken en bewegen ze rond de toppen. De zon schijnt. De toegang tot het park is voor toeristen vrij duur, en door het groot aantal buitenlanders is dit een goede bron van inkomen om de parken te onderhouden. In het park zijn een 3-tal campings die bereikbaar zijn met de auto. Er zijn nog meerdere tentplaatsen voor trekkers. De campings, hotels en refugio’s zijn allemaal aan verschillende privé firma’s in concessie gegeven. De langste tocht door het park duurt 10 dagen en vraagt heel wat technische kennis om ook over ijs te lopen en te kletteren.
Wij kamperen in de westelijke sector, daar waar de brand hevig heeft gewoed. Aan de installaties van de camping is er echter niets te zien. Deze camping wordt uitgebaat door Sodexo (zou dat dezelfde zijn uit België, hier ook facilitaire dienstverlening…). Op onze vraag aan een van de werknemers op de camping vertelt de man ons dat zij, alle werknemers van Sodexo in het park, de velden, bomen en gebouwen continu hebben nat gespoten, reeds voor de brand hier was. Was dat dan niet gevaarlijk? Neen, het is hier ons werk, deden we dat niet, dan hadden we geen werk meer… . Met een grote pomp werd water uit het nabijgelegen meer opgepomt en daarmee is alles hier gered.
Wij kunnen in het park een aantal kleinere wandelingen maken, ook met mooie uitzichten. Maar het weer is voor de rest van de eerste dag heel erg waterachtig en er is een serieuze stormwind, dus enkel nog een klein wandelingetje in de omgeving .
Het park Torres del Paine ligt in het zuidelijk deel van Chili, een stuk land dat meer oostelijk gelegen is dan de rest van het land. Ten westen van het park is het vasteland bedekt met een enorme ijsvlakte, één van de grootste buiten de polen. De Campo de hielo Sur, of de Zuidpatagonische ijsvelden, zorgt ervoor dat er geen banen kunnen aangelegd worden. Verder westelijk zijn er enkel nog eilanden. Ten noorden van het park komt men (althans als men op de kaart kijkt) in Argentinië. Dus in dit park eindigen de Chileense banen en is dit stuk Chili niet verbonden via wegen met de rest van het land. Men moet via Argentinië ofwel kan het ook met een (dure) overvaart naar Puerto Montt.
De eerste nacht in het park doorstaat de tent de zware rukwinden en gietende regen. Na het ontbijt komt er weer wat blauwe lucht en zon door. We bezoeken het vervolg van het park, richting oosten. Nu zien we voor het eerst ook 4 Andes - condors (Vultur gryphus). Ze cirkelen hoog en de lucht en komen toch (naar hun normen) vrij dichtbij. Goed te bekijken met de telelens. Hun witte kraag en snavel is duidelijk te zien.
Het beeld van de groepen rotsen en bergen verandert met de richting. We kunnen ook een glimp (tussen de wolken) opvangen van de Campo de Hielo Sur. We hebben hier de indruk in het hooggebergte te vertoeven, overal bergen met sneeuw en ijs. Als ik de hoogte meet, komt dat uit op minder dan 100m! De temperatuur geeft de indruk van 4000m in de Alpen! We kamperen nog een nacht in het park. Pas rond 17u30 zien we voor de eerste maal 2 van de 3 torens (Torres) verschijnen. Hopelijk kunnen we verder naar het oosten ook nog de derde zien.
De volgende ochtend is er een storm met hevige regen en af en toe sneeuwvlokken. We hebben, zoals vele anderen, het nationaal park Torres del Paine bezocht zonder de torres (3 zeer steile rotsen) te zien. Hier in dit gedeelte zijn we in feite niet in het park. Hier is er een privé grondstuk, tamelijk groot, dat volledig omgeven is door het park. Nu begrijpen we waarom. Dit is het andiene (naar analogie met alpiene) center van het park met veel bedrijvigheid en zeer veel toeristen. De kassa rinkelt hier!
Vermits er zeer veel mist is zien we niets als we verder oostelijk rijden. Het park is bekend voor zijn microklimaten (eigenaardig meervoud, maar op de verschillende plaatsen heerst er een ander klimaat en dat is dan ook nog verschillend van het klimaat in Puerto Natales. En bij het buiten rijden van de ene vallei merken we dit verschijnsel al, het sneeuwen houdt op. Een eind verder (dit gaat telkens over 20 km) schijnt de zon en zien we de omgeving. Ondanks het minder goede weer hebben we hier toch van genoten. Nu rijden we weer richting grens.
