Reisverhaal «Coromandel, Auckland , Northland west»

Nieuw Zeeland, onze echte tegenvoeters | Nieuw Zeeland | 5 Reacties 11 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 18 Februari 2017

4. het Coromandel schiereiland

Kaart waar het Coromandel schiereiland op is aangeduid

Op weg naar het schiereiland komen we langs Katikati, een belangrijk stadje voor de fruitteelt. We slaan een zijweg in om foto’s te nemen.
Terwijl we één van de zeer vele kiwiplantages fotograferen, zien we de tuin van een buur. Hier staan enkele advocadobomen.

een kiwiplantage. Kiwistruiken hebben net als druivenstokken, geleiding nodig. De takjes zijn dun en moeten vastgebonden worden.

de vruchten lijken al rijp, maar zijn het helemaal nog niet. Pas over meer dan 1 maand zijn ze consummeerbaar en kunnen ze geplukt worden. Op dit moment zijn er geen Nieuw Zeelandse kiwi’s. In de winkel worden Italiaanse kiwi’s verkocht ….

wat een hoeveelheid fruit ….

de blaadjes van de kiwistruik

Terwijl we vanop straat de bomen fotograferen zien we de eigenaars en hun bezoek opkijken. Omdat de tuin open is gaan we naar de mensen toe. De eigenaars is een ouder koppel -hun oudste dochter is al 54. Heel erg vriendelijke mensen. Sinds ze met pensioen zijn verkennen ze wel op een heel speciale manier hun land. Ze kiezen een streek uit, zoeken er een woning met tuin, verkopen hun huidige woning en kopen in de nieuwe streek een woning. Die knappen ze op.

twee vriendelijke en levenslustige mensen

De vrouw maakt elke ochtend in de tuin een ochtendwandeling waarbij ze onkruid trekt. De man rijdt regelmatig het gras af. Hun tuin heeft veel fruitbomen. Ze rapen op wat er op de grond valt, en delen veel fruit uit. Na 4 of maximaal 5 jaar verkopen ze hun eigendom weer en trekken naar een andere streek.
Het grote verschil bij het kopen en verkopen van vastgoed zijn de taksen en belastingen. Die zijn in NZ verwaarloosbaar (in tegenstelling tot deze in België). We worden uitgenodigd om neer te zitten in de tuin, de man laat ons fruit proeven en we krijgen ook allerlei soorten mee. Ondertussen krijgen we ook veel uitleg.

een rijpe halve avocado, voorzien van wat sojasaus, erg lekker

avocadoboom

een avocado doet er 2 jaar over om te rijpen. Aan de boom hangen kleine vruchtjes, die zullen pas volgend jaar rijp zijn. De donker gekleurde grote vruchten zijn nu rijp

citrusvruchten beginnen nu te rijpen. In de winkels zijn er sporadisch al Nieuw Zeelandse te koop. De meeste citrusvruchten welke nu verkocht worden komen uit de USA

de mensen geven met veel plezier fruit mee

Het Coromandel schiereiland is erg bergachtig. De wegen kronkelen op en neer. Er is een weg langs de oostkust, die we richting noorden nemen. Er zijn 2 wegen welke oost en west verbinden. Dan is er een westelijke weg, welke wij richting zuiden nemen.

We stoppen in Opoutere, een klein dorp met een zeer mooi gelegen natuurcamping. De camping wordt goed onderhouden. Er is een directe toegang door een bos naar het oceaanstrand, een 5km lang zandstrand.

ons plekje op de camping

het strand

bijna helemaal voor ons alleen

Bij het zuidelijke uiteinde van het strand is er een vogelbeschermingsgebied. Hier broeden enkele endemische soorten. Ze worden met uitsterven bedreigd, de broedplaatsen worden goed afgebakend.

Nieuw Zeelandse Zwarte Scholekster (Haematopus unicolor) met haar kuiken

twee kuikens, de ouders lopen wat verder

 deze vogel lijkt geen kuikens te hebben

de Rosse Plevier (Charadrius obscurus). Er nesten hier 9 paren en er zijn momenteel 4 kuikens geteld. De vogelsoort is in gevaar, er zijn nog weinig overblijvenden. Aan de kleur is te zien dat dit een niet-broedende vogel is

We wandelen het lange strand op en neer, er zijn nog enkele andere wandelaars, verder alleen nog vogels.

stern

sierlijk vliegend

ondanks de holte is deze oorschelp nog erg kleurrijk. De Maori gebruiken dergelijke schelpen als ogen van hun beelden

een koppel Rotsduif (Columba livia), een duif met een grote verscheidenheid in kleuren

 Kelpmeeuw (Larus dominicanus), een zeer grote meeuw

Aan het ene uiteinde wordt het strand begrensd door een rivier waarin we roggen zien zwemmen en waar ook vogels te zien zijn.

aan de overzijde van de rivier zijn er rotsen en is er geen strand meer

de rog is vrij groot

de Grote Aalscholver (Phalacrocorax cabo). Deze aalscholver laat ons vrij dicht komen, hij blijft op zijn plaats zitten

Aan het andere uiteinde wordt het strand door een rots afgebakend. Langs de zeezijde zijn er dichtbij en op verdere afstand eilanden te zien.

de rots welke het noordelijke uiteinde van het 5 km lange strand afbakent

 eilanden op de achtergrond. Omwille van sterke onderstromen wordt het ten stelligste afgeraden om hier te zwemmen

op het eiland bevindt zich een grote duin

De rivier die op het strand uitgeeft is een overloop van een binnenwater. Rivieren monden uit in een bredere baai, die watert via het riviertje af naar de oceaan.

het binnenwater landinwaarts

en zeewaarts. Dit water wordt voor het grootste deel afgesloten door het strand waar de endemische vogels nesten

Langs de weg bij het stadje Tairua staan er 2 grote Kauri bomen. We stoppen even voor een foto.

de Kauri, de koning van het woud (in NZ) wordt de laatste tientallen jaren bedreigd door Phytophtora taxon Agathis (PTA). Bij dit waarschuwingsbord is er een tank met een pesticide tegen de ziekte. Er is een spray om schoenen te ontsmetten, naast een mat gemaakt van schuurborstels

de stammen van beide bomen

de schors is gevlekt. Zijtakken komen enkel hoog op de stam voor. De bladeren welke we zien zijn van naburige bomen en struiken

dus een verticale foto maken…

Wat noordelijker langs de oostkust van het Coromandel schiereiland ligt het dorp Hahei, met mooie uitzichten over de zee

Daar vertrek een wandeling naar de Cathedral Cove. Dit strand en de grot zijn niet via de weg bereikbaar. Soms vaart een boottaxi naar dit strand om toeristen tegen betaling af te zetten en weer op te halen. Vroeger was de weg een bospad, berg op en berg af, nu is het pad geasfalteerd, nog steeds bergop en bergaf. Op het einde is de afdaling naar het strand steil, dat is nu opgelost met trappen.

De wandeling heeft verschillende mooie uitzichtplaatsen.

zicht op het binnenland

Eens bij het strand zien we de grot welke de vorm en de hoogte heeft van een kathedraal. Soms is de grot gesloten omdat er stenen uit het plafond vallen.

Catedral Cove

de andere zijde van de grot

Links en rechts van de grot is er een mooi zandstrand. Wat vooral mooi is zijn de rotsen en eilanden dichtbij en iets verder in de oceaan.

rots voor het strand waarvan de basis weg geërodeerd wordt

overal liggen er rotsen en eilanden

het einde van het ene strand

en van het andere strand. Hier is er een waterval met zoet water

ook hier een rots die aan erosie onderhevig is

We volgen de weg langs de oostkust tot ze afbuigt naar de westkust. Omdat er een vrij hoog gebergte in het midden van het schiereiland loopt, moeten we over een bergpas. Hier hebben we een mooi uitzicht, zowel naar het oosten als naar het westen.

zicht richting westen

en richting noorden

De weg daalt dan af naar de westkust, naar het dorpje Coromandel. Zoals overal tijdens het weekend staan de campings bij de stranden nokvol. Ook kamers zijn er niet meer vrij. Hier op het Coromandel schiereiland zijn er niet alleen toeristen van overal ter wereld maar ook veel mensen uit de miljoenenstad Auckland welke hier hun weekend doorbrengen.

We volgen de oostkust nu richting zuiden. Ook hier kronkelt de weg op en neer. Hier en daar zijn er mooie zichten. Omdat het nogal erg bewolkt is, zijn de kleuren natuurlijk minder mooi.

er liggen heel wat eilanden. De vaag te zien overzijde van de baai is de buurt van Auckland

Waar bij de kust kleine rotsen in zee staan, zien we vogels

 Witwangreiger (Egretta novaehollandiae) is 60 cm hoog, een grote vogel

de Kleine Bonte Aalscholver (Microcarbo melanoleucos)

de Reuzenstern (Hydroprogne caspia) komt verspreid over de wereld voor. Het is de grootste onder de sternen

Rosse Plevier(Charadrius abscurus) is in de broedperiode, te zien aan het beetje rood op de borst

Scholekster (Haematopus ostralegus)

In Tapu rijden we het binnenland in, slechts 6 km. We blijven onder de pashoogte.
Hier is het Rapaura Water Garden, een mooi aangelegd gebied. Het eerste deel van de wandeling is in een soort tuin, veel waterpartijen en een rivier.

er zijn vele eenden op het domein. Deze is het broedende wijfje van de Wilde Eend (Anas platyrhynchos)

eigenaardig gevormde blaadjes van een boom

Op de Agapanthus zit de monarch vlinder (Danaus plexippus) nectar te zuigen. In de literatuur lees ik dat monarch vlinders van oorsprong in Amerika voorkwamen, maar door de enorme afstanden die ze kunnen afleggen (tot 4500 km) zijn ze zowat overal ter wereld verspreid. Natuurlijk speelt het klimaat en de plantengroei een zeer belangrijke rol

Het tweede deel van de wandeling gaat over een goed onderhouden pad, de wildernis in, naar een waterval. Overal zijn er vogels te horen en soms te zien.

de Australische Brilvogel (Zosterops lateralis) is de enige brilvogel welke op het vaste land van NZ voorkomt. De vogel is heel erg nerveus, zit geen seconde stil en vliegt tussen de bladeren en blaadjes door

het pad klimt wat, de beek stroomt sneller

hier valt de waterval in 3 stappen. Volgens een bordje zouden er in totaal 7 trappen zijn

overal zijn er varens en boomvarens, dé plant van NZ

We houden halt net ten noorden van Thames, het laatste stadje voor we het schiereiland verlaten.

Hier bevindt zich de oudste vlindertuin van NZ. De meeste vlinders zijn exotisch, afkomstig van de grote poppenkwekerij in Costa Rica. Die bezochten we een aantal jaar geleden. Eitjes worden rupsen, de rupsen verpoppen en dat laatste stadium duurt tot 10 dagen. In die tijd kunnen de poppen zowat overal in de wereld aangevoerd worden. Ter plekke worden de poppen rupsen.

de Rijstpapiervlinder

De Blue Morfeo heeft2 totaal verschillende uitzichten, blauw in de vlucht, bruin als ie met gesloten vleugels stil zit

In de vlindertuin zitten ook 2 koppels vinkjes

Nog een campingzicht

Op het schiereiland Coromandel is er rond 1870 goud gevonden. 3 mannen wandelden in de jungle en toen ze ter hoogte van een waterval kwamen zagen ze met het blote oog in het kwartsgesteente aan de overzijde goud. Ze regelden de eigendom van de grond en op een paar weken tijd hadden ze zoveel goud gevonden (huidige tegenwaarde 400 miljoen US dollar), dat ze voor de rest van hun leven niet meer hoefden te werken. Slechts 1 van hen is rijk gestorven, de twee anderen waren weer armer dan straatarm.

Beetje bij beetje verspreidde het nieuws zich. Eerst kwamen goudzoekers uit Australië, later mijnwerkers uit Engeland en nog later iedereen die werd aangetrokken. Mensen kochten een concessie, sommigen werden rijk, anderen helemaal niet. Er ontstonden mijnen omdat er dieper ondergronds werd gezocht. Na tien jaren waren rond Thames alle mijnschachten met elkaar verbonden.

de plaats welke wij bezoeken, zowat 130 jaar geleden

Het leven van de mijnwerkers was bar slecht. Er was geen licht, hoe dieper hoe minder lucht en hoe meer koolstofmonoxide-vergiftiging er optrad. Bovendien kregen alle mijnwerkers kwartsstof in hun longen (silicaatstof). Ze werden niet ouder dan 45 jaar!

de kwartsstenen

Thames was een plaats die voor de ontdekking van goud niet eens bestond. Na 10 jaar echter woonden hier meer dan 20.000 mensen. Niet iedereen was mijnwerker, er waren rijke concessiehouders, er was een bedrijf waar ijzer gesmolten werd om de zeer grote machines te maken, en er waren de bovengrondse arbeiders.

in dit gebouw dat zich naast de mijnschachten bevond, werd het kwartsgesteente kapot geslagen tot poeder

Om dit en nog meer te weten te komen, bezoeken we de “gold mine”, opgezet door vrijwilligers om het verleden weer tot leven te wekken. Al de inkomgelden worden gebruikt om het geheel weer operationeel te maken, niet om goud te winnen, wel om bezoekers iets te leren over het verleden.

de enthousiaste gids-vrijwilliger. Heel wat activiteiten zowel in Australië als in Nieuw Zeeland zijn gebaseerd op vrijwilligers, gidsen, musea, historisch erfgoed, … .

We krijgen een helm op, die is nodig om het hoofd te beschermen tegen de lagere plafonds in de mijnschacht .

We nemen een mijnschacht op de hoogte van de toegang. Op de foto’s en op enkele plaatsen zien we trappen naar boven en naar beneden. Deze mijn ging “slechts” tot 350m diepte, bij andere mijnen waren er gangen tot 700m diepte. Veiligheidsnormen waren er helemaal niet. Vooral op grote diepte was er het probleem van zuurstofgebrek!

wij gaan de trap op, de gang rechts gaat naar beneden

De mijnwerkers in dienst van concessiehouders, of kleine concessiehouders zelf, gingen met hamer, beitel en bijl tekeer tegen het kwartsgesteente.

Steenbrokken werden in karretjes geladen en naar buiten geduwd. Bij lagere schachten werden de wagentjes via een katrol naar boven getrokken. Elektriciteit was er niet in de mijnen.

indien de schacht verder van het verwerkend bedrijf lag, werd er een privé trein gebruikt, een stoomlocomotief en een groot aantal van deze wagentjes

na 40 minuten in de mijngangen staan we weer buiten

Eens boven ging het karretje met het gesteente naar grote steenverbrijzelaars. Die werden electrisch aangedreven.

een klein gedeelte van de steenverbrijzelaar

Per verbrijzelaar waren er 5 zware “hamers”. Die vielen op het kwartsgesteente waardoor de brokken kleiner en kleiner werden.

één van de 5 zware hamers per verbrijzelaar

In Thames alleen waren er in de jaren 1870-1890 meer dan 800 verbrijzelaars. Elk van hen maakte een immens lawaai. Alle verbrijzelaars samen zorgden er voor dat bijna iedereen in Thames na enkele jaren doof was. De machines werken 24u per dag, 6 dagen per week. Zondag was de vrije dag en de “stille” dag.

al het constructiehout en het hout voor de gebouwen was kauri. Door dit en al de andere toepassingen was de kauri als plant bijna helemaal uitgestorven

Omdat er een enorme hoeveelheid stof vrijkwam -waar zich ook goud in bevond- werden er zeer grote hoeveelheden water opgepomt. Men moest als maar dieper pompen om nog water te vinden.
Pompen maken en leveren en laten werken was een belangrijke nevenindustrie.

In dit poeder zat niet enkel goud. Er kwamen nog veel andere ertsen en elementen voor waaronder koper, zilver en nogal wat lood, een weinig platina en iridium Volgens een lijst, gepubliceerd in 1910 waren er 19 verschillende ertsen en metalen.

Om het goud en zilver uit het gesteentepoeder vrij te maken, werd er kwik gebruikt. Maar niet alleen goud en zilver worden door kwik opgelost, ook de andere zware metalen kwamen in de vloeibare kwikfractie terecht.
Het geheel werd in een soort mortier gebracht. Meer kwik werd toegevoegd en er werden zware stenen bollen toegevoegd. Het geheel werd in beweging gebracht, door de beweging kwam meer goud in de kwikoplossing. De bewegingen gebeurden hier niet elektrisch, mannen roerden met hun handen in het kwikbad… nog een reden van vroegtijdig handicaps en dood. Voor de eigenaars van de concessie geen probleem ….

Om nu het gesteente van de kwikoplossing te scheiden, werd het poeder op een zeer groot schudmachine gegoten. Water werd toegevoegd en er kwam een scheiding van de twee lagen.

de schudmachine

Om het geheel nog beter te zuiveren, werd dit proces meerder malen herhaald.
De efficiëntie was niet erg groot, 80% van het zilver en 40% van het goud ging op die manier verloren.

Op andere plaatsen zoals in Australië, gebruikte men cyaniden. De zorgden voor een hogere opbrengst. Dat procedé is nog meer giftig voor het milieu omdat er meren nodig zijn waar de cyanide -oplossing in bewaard werd. Doorsijpeling naar grondwater, dambreuken waarbij hele gebieden biologisch gedood werden, waren en zijn realiteit.

Om nu het goud (en het zilver) uit het kwik-zware metalenmengsel te scheiden, was er een destillatie.

Het kwik-zilvermengsel werd in vormen gegoten waar vrij snel in vaste vorm afkoelde.

de blok is omcirkeld. Dit voorbeeld is in lood, de originele in goud en zilver wogen nog veel meer

In Nieuw Zeeland kon men hieruit het goud niet verder isoleren. De zeer zware blokken werden aan bedrijven in Australië verkocht. Daar bepaalde men het gehalte aan zilver en het gehalte aan goud. Op basis van deze verhouding werd de prijs bepaald.

Onnodig te zeggen dat in gans dit proces, heel wat goud van eigenaar veranderde, welke maatregelen er ook werden genomen.

De gids vertelde ons ook dat ook op het zuidereiland goud werd gevonden, maar dat dit, net zoals in Zuid-Australië, in rivieren en zelfs op het strand kon gevonden worden. Het verschil zit hem in het al dan niet voorkomen van ijstijden.

Waar in het verleden ijstijden voorkwamen, is het gebergte sterk uitgeschuurd. Het gesteente, samen met goud werd op die wijze in de loop van de vele millennia op natuurlijke wijze verpulverd, waardoor het goud met het water in de bergbeken richting rivieren en zeeën werd vervoerd. Op die plaatsen kan goud in het riviersediment gevonden worden. Noord Nieuwzeeland heeft geen ijstijden gekend, vandaar dat het goud nog vast zit in de rotsen.

In Thames zijn nog enkele opgeknapte oude gebouwen te zien

Hiermee eindigt ons bezoek aan het Coromandel schiereiland.

5. naar Auckland

Kaart waar Miranda en Auckland zijn aangeduid

We vervolgen de weg richting westen. Aan de overzijde van de baai-die het schiereiland scheidt van het noordelijke vasteland, ligt Miranda. Miranda ligt aan de zee. Hier komen nog warme mineraal-waterbronnen voor. Bij de camping is er zo een warm mineraalwaterbad, temperatuur 38°C. Om van te genieten.

Langs de lange kust is er op natuurlijke wijze een gebied ontstaan dat arctische trekvogels aantrekt om te “overwinteren”. Op een vrij korte tijd vliegen de vogels vanuit Siberië of Alaska, richting Nieuw Zeeland. De afstand bedraagt 12.000 km.

De vogels nesten in het hoge noorden. In feite is hun tijd daar erg beperkt. Mannetjes van de Krombekstrandloper (Calidris ferruginea) verblijven slechts 2 tot 3 weken in het hoge noorden van Siberië, in de toendra, net genoeg om te paren en wat voedselreserve op te bouwen. Dan vliegt hij weer naar het zuiden. De wijfjes moeten de eieren leggen en uitbroeden. Als hun kuikens zelf voor voedsel kunnen zorgen, en dat is vrij vlug, vertrekken ze ook terug richting zuiden.
Op 5 augustus 1994 heeft men een Krombekstrandloper jong geringd in Siberië. Op 30 oktober 1994 was het jong geregistreerd in Tasmanië, 12580 km verder. Het jong was toen nog geen 4 maanden oud!

Op hun weg naar het zuiden zijn er een paar plaatsen in oost Azië van cruciaal belang om dat de vogels daar kunnen landen en voedsel vinden. Die plaatsen moeten natuurlijk beschermd worden. 

Op de RAMSAR conferentie in 1971 zijn al deze plaatsen beschermd natuurgebied geworden van internationaal belang. Nieuw Zeeland heeft samen met landen als China, Japan, Noord Korea het belang van deze gebieden onderstreept. Er is toen het East Asian-Australasian Shorebird Site Network opgericht. Zowel gouvernementele ans niet-gouvernementele organisatis zijn bij deze overeenkomst betrokken.

De vogels overwinteren dan in Nieuw Zeeland of de Oostkust van Australië, meestal komen ze daar toe eind oktober. Tegen einde maart zijn ze weer allemaal weg, terug richting noorden. Omdat ze op hun overwinteringsplaats voldoende reservestof hebben opgebouwd, vliegen sommige vogels, non stop over de oceaan terug naar Noord Siberië of Alaska.

Welke gps of kompas de vogels ingebouwd hebben is nog altijd niet erg duidelijk. Men vermoedt dat ze een sensor hebben die aardmagnetisme-gevoelig is.

Om de vogels te zien, is er een wandelpad en schuilhutten. Belangrijk is dat we in de twee uur voor hoogtij tot tBelangrijk aan deze plek in Miranda is het voorkomen van schelpbanken. Gedurende ongeveer 4500 jaar werden opeenvolgende schelpbanken gevormd. Lege of schelpen van dode schelpdieren bezinken op de zeebodem bij de kust. Door de getijden, de wind, de zeestromingen, worden de schelpen op het strand afgezet en zelfs verder verplaatst. Vele schelpbanken komen op die manier hoger dan de getijdegrens. Langs de landzijde van deze schelpbanken komen er afzettingen, waardoor er mangrove komen en kunnen groeien.

hier groeit zwarte mangrove. Bij hoogtij komt het zeewater tot hier

een schematische tekening van een schelpbank

de nieuwste schelpenbank, bevolkt met de Australische Steltkluut (Himantopus leucocephalus)

een eind verder zitten dan weer andere vogels

en hier zitten aalscholvers en 2 Koningslepelaar (Platalea regia) (de witte vogels)

Ook zoutmoerassen ontstaan er. Op die manier wordt er stelselmatig een vlakte gevormd, gewonnen op de zee.

een van de zoutmoerassen

ook hier zien we overal vallen voor zoogdieren zoals ratten, opossums, ….

Op de wereld komen deze schelpbanken heel zeldzaam voor. Bij Miranda zijn er reeds 3 dergelijke schelpbanken gevormd. De meest recente schelpbank zit momenteel vol met waadvogels. Sommige ervan blijven hier het ganse jaar, andere zijn de trekvogels uit het hoge noorden.

zoals de Rosse Grutto (Limosa lapponica)

hier staan ze weer op de grond.

De vogels zijn van op grote afstand te zien. Ze zitten met zeer vele samen.

 Finsch' scholkekster (Haematopus finschi)

Scheefsnavelplevier (Anarhynchus frontalis,) een vogel welke elders in Nieuw Zeeland broedt en hier tijdens het niet broedende seizoen verblijft

enkele van deze vogels van dichterbij, de mannetjes hebben een zwarte streep ter hoogte van de keel

de niet-broedende vrouwtjes hebben die streep niet. Broedende vrouwtjes wel

helemaal alleen, aan de oever van een zoutmeer, zit de Australische steltkluut (Himantopus leucocephalus)

er komen hier ook hybriden voor tussen de Australische Steltkluut (Himantopus leucocephalus) en de Zwarte Steltkluut (Himantopus novaezelandiae)

op sommige plaatsen ruikt het heerlijk naar venkel

we zien aalscholvers duiken om vis te vangen, sommige zwemmen als eenden om dan plots helemaal onder te duiken en met vis naar boven te komen. Hier de Kleine Bonte Aalscholver (Microcarbo melanoleucos)

klaar om weg te vliegen

toch komt er nog een eend aangezwommen

Nadien rijden via de hoofdwegen naar Auckland. Heel druk verkeer en files zijn het beeld op de wegen en snelwegen van deze enge miljoenenstad van het land.

Ter hoogte van Auckland is er een grote baai oostelijk en een grote baai westelijk. Het gedeelte ten noorden én het gedeelte ten zuiden van deze 2 baaien hangt via een smalle landstrook samen.

Omdat er geen ferries, noch bruggen zijn over de beide baaien, moet al het verkeer via deze smalle strook. Met opstoppingen tot gevolg….

Kaart van het noordereiland ter hoogte van Auckland ****

We kamperen in een van de noordelijke wijken, in de stad zelf zijn er geen campings.wee uur na hoogtij de wandeling maken. Vandaag, 14 februari, is hoogtij om 10u15.

Auckland bezoeken we met het openbaar vervoer. We gaan heen met de bus, die bijna de ganse weg een eigen rijbaan heeft en dus snel in het centrum is, ondanks de vele files. Terugkeren doen we met de ferry en dan nog een bus.

de voetgangersferry, op de achtergrond de skyline van Auckland

op de achtergrond enkele eilanden

de haven van Auckland. Ales van en naar NZ moet over zee vervoerd worden

02-15-04 de Harbour Bridge, een van de weinige bruggen in Nieuw Zeeland. Ze is gebouwd om het noord-zuidverkeer door Auckland vlotter te laten verlopen

Omdat de stad niet oud is, zijn er geen historische gebouwen. We zien oudere gebouwen en ook wel moderne buildings

02-15-05 de stadszaal. Het stadhuis wordt in NZ niet gebruikt als administratief gebouw, het is eerder een verenigingsgebouw. Hier vinden optredens plaats

02-15-06 een eigenaardige combinatie onderaan en hogerop

02-15-09

een van de grote parken met Dracena

 en statige hoge bomen

Het kenmerk van de stad is de Sky Tower, die met zijn 328m hoogte, het hoogste bouwwerk zou zijn in het zuidelijk halfrond. De toren werd gebouwd tussen 1993 en 1999 en is het best beschermde gebouw tegen aardbevingen en zware winden. Windsnelheden tot 200 km/u laten de top van de toren slechts 1m bewegen.

De stad telt meerder musea. Twee ervan zijn een bezoek zeker waard.
Het Auckland museum is het grootste van het land. Het bestaat uit een klassieke bouw aan de noordzijde, en een modern gebouw aan de zuidzijde.

het atrium van het modern gedeelte

Een aantal zaken zijn voor ons van minder belang. De Maori afdeling is echter zeer uitgebreid en erg goed. 4 maal per dag is er een Maori optreden. Dat is zijn kostprijs zeker waard.
Tijdens het half uur geeft een Maori dame heel interessante uitleg, dat wordt visueel ondersteund door enkel Maori mannen en vrouwen. Een van de mannen speelt gitaar als er gezongen of gedanst wordt.

Er worden de oude Maori wapens getoond, gemaakt in hout of walvissenbot. De mannen maken een aantal bewegingen terwijl ze de wapens gebruiken.

Verder worden er nog een aantal bewegingen getoond en hun betekenis wordt uitgelegd.

Maori kwamen over de zee in Aotearoa, het land met de lange wolken, terecht. Aan alles wordt er een betekenis gegeven, vulkanen, water, bossen, … .

Uiteindelijk dansen de mannen en vrouwen een haka, het is een oorlogsdans. Hierbij rollen ze met hun ogen, roepen ze een aantal kreten, steken ze hun (lange) tong uit, allemaal om de vijand te intimideren.

een vriendelijk afscheid

In het museum staat een oud Maori gebouw. Men is momenteel bezig met de restauratie, daarbij wordt er gebruik gemaakt van de oude materialen, hout, een soort riet, lange en vezelige bladeren waarmee geweven wordt.

het gebouw binnenin

Daarnaast wordt de bovenste laag verf welke niet origineel is, verwijderd zodat het houtsnijwerk weer mooi tot zijn recht komt.

In het museum is een reuzenkano tentoon gesteld.

deze oorlogskano biedt plaats aan 100 roeiers. De boot is uit 1 boomstam gemaakt!

de voorsteven

en de achtersteven

Die kano werd in 1853 als geschenk aan een Maori chief gegeven. De man had zich sterk ingezet bij de opstelling en de ondertekening van de Waitangi-overeenkomst, de overeenkomst tussen de Britse Kroon en de Maori. Het grote probleem van die overeenkomst echter was dat de Britse vertaling anders was dan de Maori vertaling. Beiden dachten dat de overeenkomst in hun voordeel zou zijn. Dit zorgde nog voor veel oorlogen. De Britten meenden immers dat zij zo maar recht hadden op alle grond in Nieuw Zeeland, de Maori dachten dat Nieuw Zeeland bezit was van de verschillende Maori stammen. Op een bepaald moment vaardigden de Britten een wet uit dat de eigenaars van de grond zich moesten registreren. Voor de Maori echter was de grond collectief bezit, dus ze registreerden zich niet. Beetje bij beetje werden de Maori dan toch aanzien als volwaardige mensen die ook hun rechten hebben. Maar ook momenteel is nog niet alles rozengeur en maneschijn.
De chief gaf een speech voor de ander Maori chiefs om het belang van de overeenkomst te onderstrepen. De volgende dag tekenden de meer dan 50 Maori chiefs én de Britse Kroon de overeenkomst.

Er zijn nog heel wat kunstwerken van Maori te zien.

kunstwerk van andere Polynesiërs

Heel interessant is de kaart met uitleg welke omzwervingen de Polynesiërs hebben gemaakt in het Pacifische gebied.

er staat op de kaart vermeld in welke periode er welke migraties gebeurden

Van oorsprong waren het Aziatische zeevolkeren. Zij zochten nieuw land steeds verder naar het oosten. Eilanden werden in verloop van vele eeuwen bevolkt, tot zelfs Hawaï. Planten, voor voedsel, en dieren werden meegenomen. Soms gedijden de planten of dieren niet waardoor er steeds minder naar volgende gebieden werden meegenomen. Rond 1200 n.C. is er een beweging richting zuidwesten gemaakt en zijn groepen in Nieuw Zeeland terecht gekomen.

het soort bootjes waarmee nieuwe en verre horizonten werden verkend

Blanken maakten portrekken van Maori. Op vele van die portretten werden de Maori als wilden afgebeeld, soms werd het portret geromantiseerd. Slechts weinig blanken maakten de portretten natuurgetrouw.

In het museum staan ook enkel opgezette dieren zoals enkel kiwi-vogels.

uit onderzoek is gebleken dat de kiwi nauwer verwant is met de Australische emoe, dan met de Nieuw Zeelandse Moa

Het meesterstuk is echter een weergave van de Moa. De Moa was een grote loopvogel die nu helmaal uitgestorven is. Hij diende als voedsel voor de Maori.
Er kwamen vier soorten Moa voor. Sommige soorten hadden heel sterke onderste ledematen. De kop echter was enorm klein.

Van de grootste Moa soort is er een vermoedelijke voorstelling gemaakt. Uit skeletten heeft men een beeld en dat is met struisvogelpluimen voorgesteld. De loopvogel was meer dan 3m hoog.

De laatste afdeling welke we bezoeken, gaat over vulkanen. Veel ervan heb ik al uitgelegd. Wat ons het meest opvalt is een reeks vulkanen welke heel explosieve uitbarstingen hebben gekend. Ze staan op een schaal vermeld waarbij het aantal km³ materie dat in de lucht gevlogen is, wordt vermeld.

De stad heeft een oude begraafplaats met een afdeling voor joden, voor katholieken, voor presbyterianen, … . Deze begraafplaats lag een eind buiten de stad, toen het werd opgericht. Nu ligt de begraafplaats net buiten het centrum. De snelweg en andere grote wegen zijn er in bruggen over gelegd, zodat er nog rustig kan gewandeld worden.

de joodse afdeling

heel veel bomen en groen op de begraafplaats. Het geheel is een sereen park

Nog een aantal gebouwen.

een gebouw van de universiteit

de klokkentoren van de universiteit

het stadstheater

de kathedraal

het havengebouw, toegang tot de ferries

Wat later bezoeken we de Auckland Art Gallery. Dit museum is ook al gehuisvest, deels in een ouder, deels in een modern gebouw.

Voor ons zijn de Maori portretten het belangrijkste. Ze vormen ook het allergrootste deel van de huidige collectie. De meeste portretten zijn van Gottfried Lindemans.
Om de portretten te maken, makte de schilder gebruik van foto’s gemaakt door toen bekende en goede fotografen. De schilder maakte eerst een potloodtekening die hij daarna overschilderde.

de foto op een glasplaat

de foto

Maori chiefs werden allemaal getatoeëerd. Hoe ouder ze werden of hoe belangrijker ze waren, hoe ingewikkelder de tatoeage was.

een dodenmasker van een van de Maori chiefs

een schilderij over de tatoeagetechnieken

dit portret was zo populair en gevraagd dat de schilder het meer dan 25 maal heeft gemaakt

Het laatste bezoek in de Auckland regio is Muriwai Beach, een kleine nederzetting langs de westkust ten noorden van Auckland.

Kaart waar Muriwai Beach is aangeduid

Hier in het noorden van NZ vraagt men dat het zou regenen, het is hier al bijzonder droog geweest tijdens de zomen. Tot wij hier zijn aangekomen … Het regent hier al enkele dagen, vandaag houdt het niet op …

Muriwai Beach heeft waarschijnlijk een klein strand, dat zien we net.
Deze plaats is bekend bij vogelliefhebbers. Hier broedt immers een zeer grote kolonie lokale Jan Van Gent (Morus senator). Deze vogels broeden normaal op rotsachtige eilanden, hier broeden ze op rotsen op het vaste land en op deze van een zeer nabij gelegen eiland.
De vogels komen hier broeden. Nu zijn de jongen groot, aan hun verenkleed zien we dat ze nog maar enkele weken oud zijn. Ze proberen te vliegen, het lukt hen nog niet. Waarschijnlijk zal dat binnenkort wel lukken, want voor eind februari vertrekken ze weer naar warmere oorden. Slechts een beperkt aantal blijft hier achter.

het eiland en één van de rotsen beide hoog boven de zee

de andere rots ook hoog boven de zee

de vogels zitten per nest bij elkaar, tussen de nesten is er maar beperkt plaats

de jongen hebben een grijs pluimenkleed. Pas na 3 jaar zijn de veren deze van een volwassen Jan van Gent

vader, moeder en kuiken

de gaten in de grond zijn de nesten

Hierna trekken we naar het noorden van het noordereiland.

6. Northland, het winterloze noorden van Nieuw Zeeland
Het landsdeel dat zich uitstrekt ten noorden van het Auckland district wordt Northland genoemd. Dit is het meer subtropisch gedeelte van Nieuw Zeeland.
Aan de oostzijde zijn er eilanden, rotsen, grotten. De stranden zijn hier rustig omdat ze beschermd worden door eilanden die de kracht van de Stille Oceaan breken.
Aan de westzijde zijn er lange stranden, onderbroken door grote en uitgestrekte baaien, die grenzen aan de Tasman Zee.
Bij het noordelijkste punt, Kaap Reinga komen beide waters samen.

Omwille van het slecht weer rijden we via de westkust naar het noorden en komen we via de oostkust terug naar het zuiden.

6.1 de Kauri

Kaart waarop het Kauri-gebied omcirkeld is

Northland is bekend voor de aanwezigheid van de Kauriboom. . De Kauri (Agathis australis) is de grootste boom van NZ, bijna uitgestorven doordat zowel Maori als vooral blanken ze velden en gebruikten voor alles en nog wat, gaande van boten, tot meubels en siervoorwerpen. Het hout van de Kauri is zeer waardevol.

Ooit was Northland en Coromandel schiereiland vol met Kauribossen.

Northland, Coromandel en de streek rond Auckland was het gebied dat ooit helemaal bedekt was door Kauriwouden

De bomen leverden aan de Maori hout voor hun lange kano’s. Uit 1 boom kon immers een zeer lange kano gemaakt worden. De kano’s werden geroeid door vele tientallen mensen.

Om de wereldzeeën te verkennen hadden de Maori een soort zeilboten. Omdat Nieuw Zeeland de laatste etappe was in de zoektocht naar betere en andere landen, bouwden de Maori geen of zeer beperkt nog zeilschepen.

Voor de blanken echter was de Kauri dé boom. Zij gebruikten het hout voor alles, en ze verkochten en exporteerden het hout naar Europa.

Als eerste bezoeken we het Kauri museum in Matakohe.

Het museum is erg uitgebreid, we zijn meer dan 3,5u bezig met kijken en lezen. Het museum heeft verschillende zalen over verschillende aspecten van de Kauri. Daarnaast zijn er ook zalen waar de inrichting van oudere huizen en gebouwen zijn overgebracht naar dit museum. Hier gaan we sneller aan voorbij.

We zien meubels, lambrizering, piano’s en voorwerpen gemaakt uit Kauri

In de kelderverdieping is er een grote zaal die handelt over het kaurihars of kaurigom. Dat hars sijpelt uit de boom wanneer de boom een beschadiging heeft opgelopen (afgebroken tak, …). Het hars beschermt de boom op die plaats tegen verrotting, en verlies aan water. Het hars kan zich opstapelen tot een kleinere of grotere klonter die gaandeweg harder wordt.
Omdat bij elke Kauriboom de schors regelmatig afpelt -als verdediging tegen insecten en epifyten (planten welke niet in de grond groeien maar op andere planten zoals bomen groeien)- vallen na een tijd de harsklonters op de grond. Dat proces is al miljoenen jaren aan de gang. In die tijd is veel van de harsklonters bedekt en bevinden ze zich min of meer diep in de grond.

Deze gom of hars is gelijkaardig aan amber, de kwaliteit van amber is echter veel beter.

De huidige bomen vormen ook hars, verse gom. Maori gebruikten de verse hars als kauwgom, het pigment ervan in tatoeage, voor kook- en verlichtingsdoeleinden (vers hars is erg brandbaar), in toortsen en om vissen ’s nachts aan te trekken.

Europeanen gebruikten zowel het verse als de gefossiliseerde kaurihars. Van de verse gom werden hoogwaardige vernissen gemaakt. Het wordt ook gebruikt voor de aanmaak van verf.

het was een gevaarlijk werk om eerst de stammen te gaan inkerven en een tijd later de hars te gaan oogsten

Het hars dat ze op de grond vonden wordt verkocht voor gebruik in tandprothesen, in linoleum, als verzegelwas, in kaarsen, bootlijm, vuurmakers en voor het testen van petroleumproducten.

dit is zowat de minste kwaliteit. De hars wordt vermalen en gebruikt in linoleum

Het beste kaurihars wordt gepolijst en bewerkt om er sieraden en kunstwerken van te maken.

gepolijste hars

enkele sieraden

een sierstuk

een kiwi met haar kuiken in kaurihars

heel soms is een insect in het hars mee gefossiliseerd

omdat een ingesloten insect veel geld opbracht, brachten sommige harsverkopers zelf een insect in het hars

eens de hars verkocht werd ze soms gebruikt om er halskettingen mee te vervaardigen, deze komen uit Denemarken

een Maori chief beeld in Kauri hars

Omdat er op een bepaald moment bovengronds weinig of geen hars meer te vinden was, kwamen harsdelvers harsklompen ondergronds zoeken. Die hoeveelheid was veel groter.

Op het einde van de vorige eeuw was er een verbod om nog kauri-hars te oogsten, wat niet betekent dat dit niet meer gebeurd.

In een andere zaal staan er originele gebruiksvoorwerpen tentoongesteld om kauribomen te vellen, te vervoeren, voor houtbewerking en om kaurihars te verzamelen.

in de beginperiode waren er nog geen zagen. Met hakbijlen werden planken uit een kauri boomstam gehouwen

de “putzaag”. Hier werd een lange zaag gebruikt om de kauri boomstam te zagen. Omdat de stammen zo zwaar waren, werd er onder een deel van de stam een put gegraven. Daar moest een man in staan (de onderste op de foto) die de zaag naar beneden trok en naar boven duwde. Op de boomstam stond een tweede man (de beter betaalde) die de zaag naar boven trok of naar beneden duwde

later kwam er een mobiele stoommachine die werd ingezet omzagen te bedienen

in deze streken waren (en zijn) er verschillende bergrivieren en steile hellingen. Toen de kauri bomen werden geveld en in stukken gezaagd, gebeurde dit eerst dichtbij de rivieren. Men bouwde een houten dam op de rivier waardoor er een stuwmeer stroomopwaarts ontstond.

de kauri boomstammen dreven in dat stuwmeer

het onderste centrale deel van de houten dam kon worden opzij geschoven zodat het water met de boomstammen door de opening naar beneden stroomde. Een man bovenop de dam had een metalen haak in de hand om de boomstammen in de juiste richting te leiden. Op die manier kon men rond 1900 Kauri boomstammen lang de helling naar beneden “vervoeren”

waar geen rivieren waren gebeurde het eerste transport met een ossenwagen. 10 of 12 ossen werden voor een kar gespannen waarop één stuk kauri boomstam werd vervoerd. Daarbij was er 1 ossenmenner en 2 mannen die op de kar lagen om de remmen te bedienen. In het slechtste geval kantelde de boomstam en werden de mannen verpletterd

nadat er een stoommachine aan te pas kon komen werden boomstammen vervoerd via een soort spoor

op het hoogtepunt van de jacht op verse kaurihars werden boomstammen gekwetst. De reactie van de boom was hars te maken. Op die manier echter werd het hout minderwaardig omdat rond het gekwetste deel de nerven gestoord verliepen

In een andere zaal is een kauriplank opgesteld. Ze is in stukken omdat de boom veel te groot was om in zijn geheel te kunnen zagen.

een deeltje van de enorm hoge kauriboom-plank

Er is ook een visuele voorstelling van zeer grote Kauribomen

de grootste diameter (buitenste cirkel) is deze van de grootste bekende kauriboom die rond 1870 bij Thames geveld werd. De diameter is 8,54 meter, de hoogte 26,83m. De tweede cirkel (beginnend in het centrum) is Te Matua Ngahere, de huidig nog levende kauri boom met de grootste diameter 5,22m, hoogte 16,14m en hoogte tot de eerste tak 10,21m. Hij wordt ook wel “vader van het woud” genoemd

Nog enkele andere gebruiksvoorwerpen, uit kauri gemaakt

een “kleine” boterkarn

een “normale” karn. Nieuw Zeeland is een boter producerend land. De melk wordt direct afgeroomd en van de room wordt er boter gekarnd

zeer grote wijnvaten, gemaakt uit kauri

de houtafval werd door mensen gebruikt om dakpannen te maken

om hun kleine hutjes te voorzien van een dak

En dan is er nog een zeer grote hall, de houtzagerij. Hier worden originele werkende machines voorgesteld. De machines bewegen maar zagen niet meer.

een zaagmachine die meerdere planken gelijktijdig zaagt

het andere uiteinde van de zaagmachine waar de planken te zien zijn

de aandrijving (in het verleden) voor de zaagmachines, een stoommachine

al deze machines zijn gemaakt in Engeland

de uiteindelijke machine, een soort tractor, maakte het werk veel lichter. Hiermee kon men deels afgezaagde bomen omver trekken, kom men bomen vervoeren , kon men bomen wat omhoog heffen, …

Daarna rijden we verder noordelijk naar Dargaville. Hier bevindt zich het Dargaville museum, deels gewijd aan de Kauri, deels aan de scheepvaart.

We zien hier een filmpje over het uitgraven van een Kauri tot het verzagen van het hout. Nu immers mogen geen kauri bomen meer omgezaagd worden. Gelukkig vindt men zeer veel kauribomen welke ooit omver gevallen zijn en door grond bedekt werden in de loop der tijden. De meeste liggen zelfs deel in grondwater. Dat noemt men de moeraskauri. Het hout is meestal minder in kwaliteit, wel mooier gekleurd en generfd

links hout van de moeraskauri, rechts van een bovengrondse kauri

Een belangrijk deel gaat over de mannen welke het Kaurihars hebben opgegraven. Deze mannen kwamen allemaal uit het voormalige Yugoslavië. ***

Aan de hand van hun werkmateriaal, een schop, wordt hun naam en in het kort hun leven beschreven.

een van de vele vernoemde gomdelvers

een hutje van een harsgraver

De zwaarste blok kaurihars, ooit gevonden, bevindt zich hier in het museum

overal worden de namen van de mensen vernoemd die afgebeeld staan of die gebruikt worden als voorbeeld in het museum

België was ook een van de afnemers van het Kauri hars

Er zijn verder heel wat gebruiksvoorwerpen verzameld uit de beginnersperiode van Dargaville tot enkele decennia geleden, voor ons minder interessant.

In het gedeelte scheepvaartmuseum gaat het over enkele schepen die hier langs de kust vergaan zijn. Verder zijn er schaalmodellen van schepen, o.a. de Endavour, het schip van kapitein Cook.

de eerste Endavour van kapitein Cook

het tweede schip gebruikt door kapitein Cook met dezelfde naam. Eerst, voordat het door kapitein Cook werd gebruikt, noemde het schip Earl of Pembroke

Er is ook een gedeelte dat gaat over de ondergang van de Rainbow Warrior, het schip van Greenpeace, dat in 1985 door een terroristische aanslag, georganiseerd door Frankrijk (!), werd gebombardeerd in de haven van Auckland, en op enkele minuten was gezonken.

gebouwd in Aberdeen in 1955 was dit schip een onderzoeksschip voor de Britse visserij. In 1978 kocht Greenpeace het schip en in 3 maanden tijd werken zeer veel vrijwilligers om van dit schip het Greenpeace campagneschip te maken. Gedurende de eerste 7 jaar voer het schip op verschillende oceanen om verschillende zaken aan te klagen en in het openbaar te brengen: het gebruik van harpoenen in de walvisvangst, het dumpen van radio-actief en giftig afval tegen te houden, protest tegen het doden van zeehonden, en tegen alles dodende vissersnetten.

In 1985 werd het schip omgebouwd tot het meest moderne jacht, qua besturing

Gedurende de jaren 1980 was er in het Pacifisch deel van het zuidelijk halfrond een groot ongenoegen over de Franse nucleaire testen (atoombomtesten) op het atol Mururoa.
In 1985 was de Rainbow Warrior op missie in dit gedeelte van de oceanen. Ze hadden bijstand verleend aan de bewoners van de Marshal eilanden, die getroffen waren door de radio-activiteit van Amerikaanse testen. Nadien was het schip op weg naar Auckland.
Het schip zou daar in gereedheid gebracht worden om als leidend schip een vloot de begeleiden naar het Mururoa atol om te protesteren tegen de herhaalde Franse kernproeven.

Op 10 juli 1985, 3 dagen na aankomst in Auckland, werd het schip getroffen door 2 Franse torpedo’s waardoor er grote gaten in de romp ontstonden. Er klonk alarm, 11 van de 12 mensen aan boord konden het schip verlaten (de fotograaf keerde terug naar zijn hut om zijn camera te halen!) en enkele minuten later zonk de Rainbow Warrior. Agenten van de Franse Geheime Dienst hadden een terroristische aanslag gepleegd!

Omdat Nieuw Zeeland toen achter de vreedzame anti-nucleaire acties van Greenpeace stond, heeft de Nieuw Zeelandse marine het schip terug boven water gebracht. Greenpeace heeft het schip volledig ontmanteld, waarna de Rainbow Warrior noordelijker gesleept is om het opnieuw te laten zinken.

Nu is het wrak overgroeid en een geliefkoosde voor duikers.

De beide masten van de Rainbow Warrior staan opgesteld buiten het museum.

Verder is in Dargaville een kunstenaar welke allerlei voorwerpen uit Kauri maakt.

gisteren gemaakt uit moeraskauri, 1250 NZ$ (x0,72)

De man is nog een van de zeldzame kauribewerkers.

Omdat de Kauri een beschermde boomsoort is mag er sinds enkele decennia, geen levende boom meer omgehakt worden. Bomen die omvallen en afsterven mogen uit het bos verwijderd worden. Die hoeveelheid hout is minimaal en voldoet niet aan de vraag. Na het verbod om nog Kauri te vellen, begon men met het wegzagen van het onderste deel van de stam. Bij het vellen immers begon men pas de boom om te zagen op een hoogte meer dan 1m boven de grond. Dat leverde nog een grote hoeveelheid hout.

Toen dat hout gebruikt was, begon men het gedeelte onder de grond uit te graven. Dit hout vertoont meer tekening

Ondertussen vond men op veel plaatsen in het oorspronkelijke Kauri gebied, heel wat bomen onder de aarde, dikwijls zelfs in moerassen. Ze zijn ooit omgevallen en bedekt met zand, grond, … .
Deze bomen hebben vaak duizenden en tienduizenden jaar bedekt geweest. Nu graaft men deze uit. Het hout is wonderwel bewaard gebleven, bij de ene boom is de kwaliteit nog beter dan bij de andere. Dit zijn de moeraskauri.

De vraag uit China naar Kauri-hout is zo groot, en de prijs die ze betalen zo goed, dat er bijna continu Kauri worden opgegraven. De top en de wortels worden weggezaagd, de rest wordt geëxporteerd onder de vorm van planken naar China. Enkel de wortels en de kruin is nog beschikbaar in NZ.

De vrouw van de kunstenaar vertelt ons dat hun voorraad kauri-hout groot is en dat de prijs ervan continu stijgt, zelfs zonder er een kunstwerk van te maken.

De plaatsen waar we Kauri bomen kunnen zien liggen iets noordelijker.

Het Waipoua Woud is hét gebied waar de Kauri beschermd wordt.

De voorvechter voor het behoud van de Kauri en zijn leefruimte was professor William Roy McGregor (1894-1977). Hij was afkomstig van Thames in het zuidwesten van de Coromandel.

borstbeeld van professor William Roy McGregor

Hij werkte als prof biologie-dierkunde aan de universiteit van Auckland en hij streefde zijn ganse carrière naar het behoud van de natuur. Hij schreef boeken en streed tegen het vellen van de Kauri.

deze woorden schreef de man in zijn eerste boek

Zijn eerste item was de weg die werd aangelegd door het Waipoua woud. Door die weg zou het immers veel gemakkelijker worden om bomen te vellen en te transporteren. Deze slag heeft hij niet gewonnen.

In 1946 stichtte hij de Waipoua Beschermings Vereniging. Tegen het einde van de veertiger jaren kwam het dan zover dat in een gebied met een oppervlakte van 9.113ha het vellen van Kauri verboden werd. In 1952 kreeg het gebied een betere status.

In 1976 schreef hij weer een boek “het Waipoua reservaat in gevaar”. Hierbij gaf hij duidelijk aan dat de bevolking en het land moeten tussenkomen om de status van het gebied voor altijd te beschermen. Hij ijverde er ook voor om de status van “staatswoud” te ontnemen omdat die titel ruimschoots onvoldoende bescherming bood.

Nu bestaat het Waipoua Woud uit 16.140ha, 9.113ha is bosbeschermingsgebied, 3.746ha is beschermd Kauri woud en de rest dient voor aanplantingen. In 1985 is nog bijna 400ha aan het gebied toegevoegd.

0woorden van professor McGregor

Dankzij de inspanningen van de man is er nu een gebied waar mensen kunnen genieten van de oorspronkelijke vegetatie van het noorden van NZ.

We maken enkele wandelingen en zien heel wat Kauri bomen, sommigen jong, andere enkele honderden jaren oud en 2 oude bomen.

De dame die het bezoekerscentrum open houdt is een Maori, erg vriendelijk

Het beschermde gebied is oerwoud met heel wat verschillende plantensoorten.

voordat bezoekers een Kauriwoud mogen betreden, en nadat ze over de paden hebben gelopen, moeten de schoenen aan borstels vrij gemaakt worden van vuil en moeten de zolen gedompeld worden in een anti-schimmelbad. Dat alles om te vermijden dat de schimmel zou verspreid worden

hier en daar stroomt er een beekje met helder water

Kauri wortelen vrij ondiep. Loopt men op de grond rond de stam, dan beschadigt men al vrij vlug de wortels. Hierdoor zijn de bomen nog gevoeliger aan de schimmel Kauri dieback, waardoor ze afsterven. Daarom ligt er een plankenvloer waar de kans zou bestaan dat de wandelaars de wortels beschadigen.

Bezoekers worden ook bijna continu gewaarschuwd om op het pad te blijven

zijtakken beginnen pas hoog boven de grond. De Kauri bomen hebben een kaarsrechte stam met een uitgebreide kroon om zonlicht op te vangen

de “vier zusters” zijn 4 Kauri bomen welke dicht bij elkaar staan

de mooiste boom is de Tane Mahuta, de Heer van het Woud. Het is op dit moment de Kauri met het grootste volume aan hout. Zijn diameter is 4,38m (vergelijk dit met de breedte van een living of andere kamer), zijn omtrek is 13,77m, de eerste zijtak komt pas op de hoogte van 17,68m voor en zijn totaal volume is 244,5 m³

Te Matua Ngahere is de Vader van het Woud. Het is momenteel de oudste Kauri en heeft de grootste diameter. Men schat de leeftijd op 2000 jaar, zijn diameter is 5,22m, de omtrek 16,41m en de hoogte tot de eerste zijtak is 10,21m. Zijn volume is 208,1m³

Naast de Kauri zijn er nog heel wat andere soorten planten. Vooral sommige mossen zijn mooi

Deze varens hebben fijne blaadjes

Omdat de naalden van de Kauri erg hoog hangen, kunnen we ze niet zien. Enkel takjes met verdroogde, geelrode blaadjes vinden we op de bodem. De blaadjes zijn leerachtig.

De Kauri vormt zowel mannelijke als vrouwelijke kegels. De mannelijke (leveren enkel het stuifmeel) zijn maximaal 2 vingerkootjes lang. Ook deze vinden we op de grond

Meer zuidelijk ligt nog een kauri-gebied: Trounson Kauri Park. Trounson was ooit eigenaar van een zeer groot gebied. De man had een fortuin verzameld met het vellen en verkopen van bomen en hout. Om toch nog wat oerwoud te sparen gaf hij een gebied(je) als geschenk aan de Kroon, met de voorwaarde om het als natuurgebied te behouden. Het gebied wordt gezien als een eiland op het vaste land, wat betekent dat hier kiwi’s wonen en zich voortplanten. Het probleem is echter de roofdieren, honden (doden de vogels), egels (eten hetzelfde voedsel als de kiwi), possums (roven de eieren).

Er is een rondwandeling waarbij we heel wat kauri bomen zien, de oudste zou 1900 jaar oud zijn.

hier zien we een jonge kauri, de zijtakken met blaadjes staan op ooghoogte.

Naast de kleine mannelijke kegeltjes komen ook vrouwelijke kegels voor (te vergelijken met denne-appels). Die blijven aan de boom hangen en wanneer ze rijp zijn komen de zaden vrij. De zaden hebben vleugeltjes, ze vliegen met de wind weg. Zij zouden opnieuw kunnen kiemen. Ratten zijn hierbij het probleem. Zij klimmen in de Kauri en eten de zaden voordat ze rijp zijn. Vallen er toch zaden op de grond, dan worden de meeste door ratten opgegeten.
Er zijn bijgevolg weinig jonge Kauri bomen. En blijkbaar kweek men ze nog niet, men laat de natuur zijn gang gaan…

In het Trounson Kauri Park zijn verschillende kauri’s aangetast door de schimmelziekte. Hierbij komt de schors los, de bomen sterven af. Op die afgestorven bomen groeien heel wat paddestoelen

hier groeien de paddestoelen zelfs al op het gedeelte met schors

’s Avonds maken we een wandeling in het donker met een gids, om de nachtactiviteit in het woud te zien. Vrij vroeg op de wandeling zien we en kiwi, wat ver van het pad, maar door de rode sterke lamp, toch goed te zien. Roodlicht stoort de bijna blinde vogels niet. Wit licht doet hen schrikken en wegwandelen. Kiwi’s hebben een goed gehoor en (als enige vogels) een reukzintuig waarmee ze hun voedsel opsporen.

de Weta is een insect, soort lokale sprinkhaan, die horizontaal 4m ver kan springen. Het insect is volledig onschadelijk en voedsel voor de kiwi

Morgen verlaten we het kauri gebied en trekken we verder noordelijk in Northland