Reisverhaal «noordwest Thailand»

Zuidoost Azië | Thailand | 11 Reacties 12 Oktober 2013 - Laatste Aanpassing 28 Juni 2016

Als men van Sukhothai een eind noordelijk rijdt, komt men in de streek “Noord Thailand”. Noord Thailand is veel meer bergachtig en dus ook groener. Het is minder druk bevolkt en een belangrijk deel van de grond wordt niet gebruikt voor landbouw. We zien nog rijstvelden, nu met bergrijst, ook wat kleine bananenkwekerijen en verder wat suikerriet, maïsvelden, papayateelt.
De weg is veel meer bochtig, maar ligt vrij goed.

We rijden tot Lampang.

Lampang is een van de grotere steden in Noord-Thailand. De stad op zichzelf heeft niets te bieden, maar ongeveer 18 km zuidwestelijk ligt Wat Phra That Lampang Luang. In het gebied van deze tempel kan men Lanna tempelarchitectuur zien. Er zijn verschillende gebouwen, gaande van enkele eeuwen oud tot vrij recent.

Vooral Thaise pelgrims komen naar hier. Er zijn verscheidene Boeddha’s te zien waaronder 2 erg kleine beeldjes, achter glas en dikke tralies.
Er is ook een kleine chedi waar enkel mannen toegelaten zijn. Binnen is er een reuzen voetstap van Boeddha te zien en als men de deur sluit komt er licht binnen door een klein, rond gaatje in de deuropening. Dan valt er een afbeelding van de chedi op een schermdoek.

Het plein tegenover de tempel is eerder een kermis waar parking is, zeer veel soeveniersstalletjes, een enkel eetkraampje en wat erg opvallende uitgedoste paardenkoetsen, die blijkbaar kenmerkend zijn voor LampangVanaf de tempel is het een half uurtje tot het Thai Elephant Center. Het Thai Elephant conservation Center ligt iets voorbij Lampang in de bergen. Het centrum is in 1992 gesticht. Er is een olifantennursery waar vooral wijfjes en hun kalfjes te vinden zijn.

Vroeger, tijdens de bezetting van Birma door Engeland, hadden de Engelsen heel veel hout nodig voor allerlei. Hierdoor werden ook in Thailand veel bossen gerooid. Het meest gevraagde hout was teak. Bij uitbreiding werd de vraag uit West-Europa naar teakhout ook als maar groter. Het zware werk om bomen om te leggen, de stammen te verslepen en ze op te stapelen, gebeurde door olifanten, die als huisdier werden gehouden, samen met hun mahouts.
Vermits olifanten nu geen arbeid meer kunnen verrichten, wegens het verbod om bossen te rooien, zoeken hun bewakers, de mahouts, andere activiteiten, vnl. in het toerisme. Men kan zelfs een cursus volgen om mahout te worden, of men kan enkele dagen bij een mahout en zijn olifant verblijven waarbij men leert omgaan met het dier. Het dagelijks bad is een belangrijke activiteit. Men kan ook meerdaagse wandelingen op de olifant in het oerwoud maken.
Elk jaar in februari is er een groot feest met een buffet, nee, niet alleen voor de mensen, maar ook voor de olifanten.
Daarnaast is er nog een ziekenhuis voor olifanten dat privaat gesponsord wordt. Hier worden gekwetste dieren verzorgd.

Er zijn een aantal chalets waarvan we er één geboekt hebben. Zonder boeking komt men er niet binnen.

Er is nog net tijd om een rit op een olifant te maken, wij zijn de laatsten die worden toegelaten voor vandaag. Op het dier liggen een aantal dekens en daarop is een zitbank voor 2 personen. De mahout zit op de kop van de olifant met zijn benen achter de flapperende oren. De tocht gaan door het water, langs een smal paadje de helling op en ook weer af.

De nursery waar olifantenwijfjes met hun babies verblijven, is ook nog te bezoeken. Het jongste kalfje is 8 maanden oud.

’s Morgens kan men het baden van olifanten zien, niet zoals we ooit nog gezien hebben in de zoo, maar elk dier wordt hier geschrobd door hun mahout, die op de rug van het ondergedompelde dier staat.

Om geld in het bakje te brengen voeren olifanten en mahouts ook een show op, waarbij de relatie tussen mahout en olifant én de vroegere dagtaken van de olifanten worden getoond en uitgelegd (speciaal omdat wij er zijn, ook gedeeltelijk in het Engels)

Eén olifant eet per dag zo een 200 kg plantaardig materiaal. Hier verblijven ongeveer 50 olifanten. Per dier wordt er 50 kg uitwerpselen geproduceerd (dung) waarin meer dan 50% onverteerde plantaardige resten zitten. Dit afvalmateriaal wordt in een biogastank gebracht en vergist. Het gevormde gas (aardgas) wordt deels gebruikt voor energieproductie en deels als gas voor voedselbereiding.

De uitgegiste resten worden gekookt en deels als meststof gebruikt. Van een ander deel maakt men handgeschept papier, dit omdat er nog heel veel plantaardige vezels in de restafval zitten. Men gebruikt natuurlijke, plantaardige kleurstoffen om het papier te kleuren.

Er verblijven hier ook 7 witte olifanten (eerder wat lichter grijs, te zien op fotoos) van de 11 die eigendom zijn van de koning. Maar die dieren zitten veilig weg ver uit het oog van het publiek.

Chiang Mai ligt op slechts 60 km van het Elephant Center

Chiang Mai is de grootste stad in het noorden van Thailand. De stad is in 1296 gesticht als hoofdstad van de Lanna. De stad heeft een gouden eeuw gekend tijdens de 14^de – 15^de eeuw waarbij er vele tempels gebouwd zijn. In 1558 werd de stad ingenomen door Birmanen. Ook op dit moment is er nog een Birmaanse invloed. De oude stad was omwald en ommuurd. Nu is er nog een klein gedeelte van de opnieuw gebouwde muur te zien en wat verder een stuk muur en een verdedigingstoren waarbij de bakstenen als het ware door aardbevingen plooiingen hebben ondergaan. De kanalen rond de oude stad zijn nog intact.

Er zijn ook tempels te zien waar men de overgang tussen hindoeïsme en boeddhisme kan zien

In de stad is er het Chiang Mai University Art Center waar moderne Thaise kunst getoond wordt.Momenteel zijn er in het museum werken te zien die in 2013 geproduceerd zijn, heel verschillend van Europese musea“Emotion” van Minta Doungtham“Time” van Chotika Khopol

Verder is er in de stad nog het Chiang Mai Arts & Cultural Center, het vroegere regeringsgebouw waarin nu een museum i.v.m. de Lanna cultuur gehuisvest is. Er is zowel geschiedenis van de Lanna, als het hedendaagse leven voorgesteld.

15 km ten noorden van de stad ligt de tempel Wat Phrathat Doi Suthep, een van de belangrijkste tempels uit noord Thailand. De tempel ligt op de berg, dichtst bij de stad.

Om er te geraken huren mensen een soort scooter, of laten ze zich vervoeren per songthaew

Er is een legende dat de as van een overleden Chiang Mai koning op de rug van een witte olifant vervoerd werd, en dat het dier de plek uitzocht waar de as zou begraven worden. De witte olifant is helemaal op de iets meer dan 1600 m hoge berg geklommen en daar heeft men dan de tempel gebouwd. Een tijd geleden heeft het hoofd van het klooster een weg naar boven laten aanleggen, maar het laatste stuk wordt overwonnen met een trap van 328 treden. Er is wel een kabelbaan naar boven en op het eerste zicht is het geheel rolstoeltoegankelijk.

Overal in het land, ook op affiches langs de straat, zijn er foto’s van de koning en de koningin te zien.

in de tempels wordt ook soms de koning vereerd. Hij is een zeer geliefde vorst, hetgeen men blijkbaar absoluut niet kan zeggen van de kroonprins.

In Thailand zie je overal “Thai massage”. Thai massage bestaat al meer dan 2000 jaar en is met de boeddhistische monniken naar Thailand gekomen. Het is één van de 4 geneesmethodes om het lichaam dat uit zijn balans is (ziek is) te genezen. Wat in werkelijkheid wordt toegepast hangt af vaan de scholingsgraad van de masseur.

Omdat we helemaal niet weten waar Thai massage goed wordt uitgevoerd, volgen we de info in één van onze 2 reisgidsen die het massage-instituut met blinde masseurs aanraadt. De spieren worden gekneed en dat voelt niet overal even zacht aan. Een kenmerk: men wordt gemasseerd met alle kledij aan!Een half uur rijden ten noorden van de stad ligt de stad Mai Rim met een toegang tot de Mae Sa Vallei, een vallei met veel attracties, sommigen al wat wetenschappelijker dan andere, meer sensatiebeluste.

Er zijn verschillende orchideeënkwekerijen, ook Thailand is een orchideeënland. Wij bezoeken de grootste, Sanamphung Orchid Farm. Men vermeerdert en kruist hier vooral bekende orchideeënsoorten. Het is een groot gebied, dat ingericht is om hele busladingen bezoekers te ontvangen.

We zien het labo waar de vermeerdering plaats vindt

In een nabijgelegen dorp maakt men juwelen van orchideeën, ook van blaadjes of andere bloemen. Hiertoe wordt de bloem gedroogd, en tegelijkertijd uitgestrekt, zodat ze haar vorm behoudt. Ze wordt dan ingebed in een soort hars en dan aan de achterzijde voorzien van een dun laagje goud. De juwelen worden in deze orchidfarm verkocht.

Iets verder langs de weg is de Mae Sa Snake farm waar de verschillende Thaise slangen te zien zijn, evenals 2 Thaise krokodillen. De dieren zitten zielig gehuisvest, maar de show loont de moeite.

Men haalt 2 Koningscobra’s tevoorschijn. Het zijn erg gevaarlijke dieren, die gif produceren.Tijdens de show tapt men gif uit de cobratand af. De man weet het dier op de juiste manier te manipuleren.Daarna wordt een Python uit een zak gehaald. Deze slang produceert geen gif, maar wurgt en/of bijt zijn slachtoffer. Ook hier weten de 2 mannen hoe het dier veilig (voor henzelf) te behandelen.Dan komen 3 waterslangen op de buhne. Zo een slang hebben we enkele dagen geleden al over de baan zien kruipen. Ze zijn erg snel en gaan weg van de mens.

De vierde is een “springslang” die over een meter afstand springt.Wat verder is er Siam Insect Zoo (Siam is de vroegere naam voor Thailand). Het eerste deel van het bezoek is een museum dat zeer interessant en informatief is. Helemaal anders dan de stoffige insectenkasten met kleurloze , opgespelde insecten, die we al vele malen hebben gezien op andere plaatsen ter wereld, inclusief België

Daarna krijgen we van een gidse verschillende levende insecten te zien, sommige kan je zelf op de hand nemen.

Er is ook een prachtige vlindertuin met Thaise vlinders, die ter plekke eitjes leggen, verpoppen en uiteindelijk vlinder worden.Een eind verder in de vallei bezoeken we de Queen Sirikit Botanical Garden (de huidige koningin noemt Sirikit)). Het gebied is 1000 ha groot (de Groenplaats in Antwerpen is 1 ha!) en het bezoek gebeurt met het vervoermiddel waarmee men tot bij de botanische tuin komt. Er zijn verschillende gebieden waar een bepaalde plantencollectie, perfect gelabeld, via wandelpaden, te bezoeken is.

We zien een collectie van zeer veel variëteiten banaan.

Verder zijn er ook meer dan 10 grote serres, elk met een bepaalde groep planten. De serre met planten uit het tropische regenwoud wordt bevochtigd en gekoeld door water en wind!

Er is ook een collectie waterplanten. De lotus echter staat momenteel niet in bloei.Vanuit Chiang Mai is het zuidwestelijk gelegen Doi Inthanon National Park niet zo ver weg

90 km zuidwestelijk van Chiang Mae bevindt zich de hoogste berg van Thailand (Doi Inthanon) in een 482 km² groot nationaalpark, het Doi Inthanon National Park. Het nationaal park hier is opgericht in de jaren 1970, toen er al een belangrijk deel van de bossen gerooid waren. Hier gingen ook de eerste Koninklijke Projecten van start waarbij de dorpsbewoners bloemen, fruit en groenten zouden kweken zoadat ze een vervangingsinkomen hadden voor de houtontginning.

In het park komen heel wat watervallen voor, en ook een vrij groot aantal vogelsoorten.

De ,volgens een aantal bronnen, grootste waterval van Thailand is de Mae Ya waterval in het Doi Inthanon N.P.met een val van 280m. We rijden er naar toe, een goede bewegwijzering. Als we aan de slagboom komen, waar er moet betaald worden, melden de bewakers dat de waterval tot 31 oktober gesloten is. Dit wegens de overvloedige regen de laatste maanden waarbij de toegang blijkbaar verwoest is.

We rijden terug tot in het park en komen bij de Wachiratan waterval, een watergeweld. De paden naar de uitzichtpunten zijn erg nat, en een foto maken is net zoals onder de douche foto’s maken

In het Nationaal Park zijn er enkele dorpen, vnl. met Hmong, één van de bergvolkeren. Zij leefden van de bosontginning en depapaver(opium)teelt. In 1979 is hier een koninklijk project gestart met het doel de mensen van een, voor hen, alternatief inkomen te voorzien. Er is het Koninklijk Landbouwstation Inthanon opgericht. Door dit koninklijk initiatief werd en wordt er onderzoek verricht op de cultuur van groenten, fruit, bloemen en planten, die gedijen in het, voor Thailand, koudere klimaat. Ook gebergtevisserij en de kweek van sommig gevogelte wordt hier bedreven. Hierdoor hebben vele mensen een rechtstreeks inkomen verworven hetzij door in het project zelf te werken, hetzij door de kennis toe te passen in hun eigen bedrijven.

toch even het jaartal weergeven, hier leven we in het jaar 2556! (d.i. nB of na Boeddha)

De hoogste berg, Doi Inthanon, kan met de auto beklommen worden. Op ongeveer 450 hoogtemeter onder de top is er een uitzicht met 2 chedi’s in Birmaanse stijl. Ze zijn omgeven door mooie tuinen

Met de auto kan men nog verder naar de top

We overnachten in het “Mr Deang Birdcente"r. Hier op deze hoogte komt een groter aantal vogelsoorten voor.

In het nationaal park zijn er 22 dorpen van Karen bevolking en 4 dorpen van de Hmong. Het zijn beide “bergvolkeren” of etnische minderheden.

In Thailand is de Karen de grootste groep, ze zijn met meer dan 500.000. Oorspronkelijk zouden ze ongeveer 1000 jaar geleden vanuit Mongolië door China en Tibet afgezakt zijn later naar Birma en vandaar naar Noord-Thailand. Ze wonen hier al meer dan 200 jaar. De Karen leven op lagere hoogten dan de Hmong.

De Karen kweken vooral rijst, dat dan ook hun hoofdvoedsel is. Hun 3 maaltijden bestaan uit rijst, met soms iets erbij, gaande van groenten en/of vlees tot enkel wat erg sterke chilipeper (om de rijst wat smaak te geven). Ze eten letterlijk alles, ook vogels, kikkers, slangen, ratten,…. .

De Karen is een redelijk arme bevolkingsgroep.

De gids met wie we vogelobservatie doen, is een Karen. Met hem bezoeken we een Karen dorp.

Karen verbouwen ook koffie. Ook zij kweekten opium, zij het in veel mindere mate dan de Hmong. Koffie is voor hen een alternatieve teelt. Vermits de kweek van koffieplanten extensief is, zijn hier geen ziekten die de plant aantasten. De kweek is volledig biologisch. We bezoeken zo een bedrijfje dat de koffie vanaf de plant tot en met de verpakking gemalen koffie behandelt. Het geheel is nogal erg primitief. Er hoort een coffeeshop bij waar men de koffie kan drinken en ook kan aankopen.

De Hmong komen uit centraal China. In Thailand wonen er ongeveer 110.000. Het is een “vrij” volk (Hmong betekent vrij) dat zich niet laat besturen. Voordien kweekten zij opium en rooiden zij bossen. Velen zijn door de Koninklijke projecten overgestapt op intensieve landbouw. Zij wonen op grotere hoogten dan de Karen en zijn over het algemeen meer welvarend.
Een tweetal jaar geleden zijn 5.000 Hmong families terug gestuurd naar Laos. Blijkbaar zijn ze overal eerder een last dan een zege.

De 2 volkeren blijken niet erg overeen te komen.

We zien Hmong vrouwen op de markt in het nationaal park.

Met Charli, de Karen vogelgids, bezoeken we, in en net buiten het nationaal park op hoogtes gaande van 350 tot 2565 m, verschillende gebieden. De vegetatie is verschillend en dus ook de vogelrijkdom.

Door de bergen van het noordwestelijke binnenland rijden we naar Mae Hong Song.

Er zijn vanuit Doi Inthanon 2 mogelijke wegen. Bij navraag bij Mr. Deang horen we dat de weg door het binnenland OK is.
De weg gaat helemaal door de bergen. En die zijn overal erg steil. Dit betekent dat ook de weg erg steil is. Op vrij korte tijd kan men gemakkelijk 500 hoogtemeter overwinnen. Hier en daar heeft de baan behoorlijk te lijden gehad van weersinvloeden.

Het gebied is nogal nevelachtig, waardoor de vegetatie erg groen is. Daar waar er bewoning is wordt er aan landbouw gedaan. Voor het eerste deel van de weg is dat maïs, maïs en nog eens maïs. Nee, niet de (dieren)voedermaïs zoals bij ons, de maïs is bestemd voor menselijke voeding.

Nadat we een tijdje langs de rivier rijden, gaan we terug de bergen in richting westen. We zien hier nogal wat pickups voorbijkomen volgeladen met groene kolen, een groente die hier veel gebruikt wordt. Ze rijden waarschijnlijk naar de markten van Chiang Mae en Lampang. Nog wat verder zien we de velden met de kool, hierin werken Hmong mensen.

Het landschap blijft erg bergachtig, de weg gaat op en neer

Tegen de middag komen we weer aan de hoofdweg in Khun Yuam, een klein stadje of groot dorp zoals zovele langs de weg. De enige bezienswaardigheid is de Thai-Japans Vriendschapshall.Tijd dus om ons even te verdiepen in de lokale geschiedenis van de tweede wereldoorlog, die, zoals we in verscheidene landen al ontdekt hebben, overal ter wereld heeft plaatsgevonden:

Engeland bezette bij het begin van de 2^de wereldoorlog Birma en India. Thailand werd niet echt bezet, maar behoorde toch ergens tot de vazalstaten. De oorlog brak uit en Japan, een maatje van Duitsland, zou invallen in Birma en India. Probleem: er lagen heel wat landen tussen Japan en Birma en India. Dus ze zouden het zwakste land in de regio, Thailand, een gunst vragen. Veldmaarschalk Pibotsokrang wou Thailand erger besparen (de Engelsen keken immers niet naar Thailand om) en liet Japan toe om over Thaïse bodem op te rukken naar Birma (en bij uitbreiding verder door naar India) Hun vijanden waren de Engelsen en de Chinezen, geallieerden. In 1941 landden de Japanners bij Bangkok en ze zouden langs de grens met Birma, in het westen, naar het noorden trekken.

Alleen, dat gebied in Thailand is erg bergachtig en er waren geen banen of spoorwegen. In het gebied ten noordwesten van Thailand is er een spoorweg aangelegd (over de rivier Kwai). Japanners, maar ook Thai moesten hier werken en er zijn zeer veel doden gevallen. Japanners trokken verder naar het noorden en in 1942 waren ze in Khun Yuam. Het belang voor Japan was, dat Khun Yuam een verbinding had over de bergen en valleien naar Birma, waarmee al lang handel werd gedreven.
De Japanners kregen de opdracht vriendelijk te zijn voor de lokale bevolking en ze sloten werkelijk vriendschap. Voor Khun Yuam was die tijd niet zo slecht, ze dreven handel met de Japanners, werden betaald voor hun werk en kregen nog wel wat goederen, die anders via Birma werden aangeleverd.

De Japanners hadden hier hun hoofdkwartier en ook hun groot militair hospitaal. Ook hun kerkhof was dichtbij de stad.
Tegen het einde van deze oorlog in 1945 hebben zowat 270.000 Japanners door Khum Yuam gemarcheerd.

Tussen haakje moet gezegd worden dat vele Thaï het er niet mee eens waren dat hun land zich zonder boe of ba had overgegeven. Zij hadden een ondergronds leger opgericht tegen de Japanners, het Free Thai Movement. De geallieerden bombardeerden Japanse stellingen in Thailand, het land zat werkelijk ook midden in de oorlog. Dank zij het Brits-Birmaans leger, guerilla, het ondergrondse Thaïse leger en acties van het Chinese leger, werd het Japanse leger tot het noorden van Birma terug gedreven. Er vielen zeer veel doden. Dat zorgde voor een tragedie bij de bewoners van Khun Yuam..
Of hoe een klein dorp een centrum werd tijdens de oorlog.

Van daar rijden we nog een kleine 70 km verder naar het noorden naar Mae Hong Son.
Mae Hong Son ligt in het uiterste noordwesten van Thailand en is pas via wegen langs de zuidoostelijke zijde in de jaren 1960 met de rest van het land verbonden. Tot dan moest men dagen met olifanten trekken om in het stadje, dichtbij de Birmaanse grens, te komen.

In de jaren 1980 is er een tweede verbindingsweg gebouwd via het noorden. Hierdoor is de mogelijkheid ontstaan om een rondrit te maken in het noordwesten van Thailand, de Mae Hong Son loop.

Net zoals overal langs de grensstreek, wonen ook hier bergvolkeren, minderheden.

Mae Hong Son is een klein stadje met middenin een meer. Op een heuvel net boven het stadje ligt een klooster, een mooie plaats om de stad vanuit de hoogte te bekijken en om een zonsondergang mee te maken.